Na pewno każdy, będąc dzieckiem, chciał za pomocą przedmiotów codziennego użytku coś wyczarować lub z ich pomocą przenieść się do krainy, w której wszystko jest możliwe. Niedawno miałam okazję obejrzeć film z wytwórni Walt Disney Picture pt. „Opowieści z Narnii: Lew, Czarownica i stara szafa” (ang. „The Chronicles of Narnia: Lion, the With and the Wardrobe”) i dzięki temu znów poczułam się jak mała dziewczynka, dla której magia jest taka prosta i logiczna.

Film o gatunku przygodowo-fantastycznym powstał w 2005 roku w USA i Wielkiej Brytanii. Twórcy: Andrew Adamson (reżyser), Andrew Adamson, Christopher Markus, Stephen McFeely, Ann Peacock (scenarzyści), Donald McAlpine (zdjęcia).

Film opowiada o czwórce dzieci: Łucji, Edmundzie, Zuzannie i Piotrze, którzy za sprawą zabawy w „chowanego” odnajdują drogę do zaczarowanej krainy Narni, w której przechodzą przez wiele prób i trudności, by ostatecznie zostać władcami tego miejsca.

Tematem filmu jest walka pomiędzy dobrem i złem. Narnia i wszyscy jej mieszkańcy są pod panowaniem Białej Czarownicy, która chce doszczętnie zniszczyć tę krainę wraz z istotami ją zamieszkującymi. Akcja rozpoczyna się w czasie drugiej wojny światowej, kiedy to rodzeństwo Pevensie w starej szafie w domu Profesora Kirke, znajduje wejście do baśniowego świata Narnii, którą muszą uratować przed złem tam panującym.

Z pomocą Lwa i innych istot udaje im się to i dzięki temu przywracają utracone piękno tego miejsca. Istotną rzeczą jest to, iż w Narnii czas nie upływa.

Po odnalezieniu wyjścia i opuszczeniu magicznej krainy rodzeństwo z powrotem staje się dziećmi, zajętymi zabawą w „chowanego” w domu Profesora, mimo iż zaczarowanym światem władali jako dorośli już ludzie.

Gra aktorów była bardzo dobra. Dzięki takim utalentowanym ludziom, jak: Georgie Henley – Łucja Pevensie, Skandar Keynes – Edmund Pevensie, Anna Popplewell – Zuzanna Pevensie, William Moseley – Piotr Pevensie, mogliśmy jeszcze bardziej wczuć się w fabułę filmu i zrozumieć jakie ma przesłanie.

Bardzo dużo pracy włożył w produkcję Andrew Adamson, będący nie tylko reżyserem, ale również z innymi osobami odpowiadał on za scenografię, która była po prostu świetna. Zdjęcia wykonał Donald McAlpine. Dzięki jego pomysłowości mogliśmy podziwiać artystyczne i jakże piękne obrazy.

Dzięki muzyce, którą stworzył Harry Gregson-Williams, mogliśmy jeszcze bardziej wczuć się w akcję filmu. Jim May bardzo dobrze poradził sobie w roli montażysty. Efekty specjalne były bardzo istotne, ponieważ akcja toczyła się w krainie magii. Świetnie oglądało się znikające lub pojawiające się przedmioty, czy chociażby pół ludzi i pół zwierzęta.

Film ten mogę ocenić jako bardzo dobry, a nawet i świetny. Tyle ciężkiej i precyzyjnej pracy, którą musiały włożyć w to osoby odpowiedzialne za to przedsięwzięcie, zasługuje na pochwałę i uznanie.

Tak więc serdecznie polecam film pt. „Opowieści z Narnii: Lew, Czarownica i stara szafa” nie tylko najmłodszym, ale również i dorosłym.

Miło będzie choć na chwilę zapomnieć o problemach i sprawach codziennego życia i znów stać się dzieckiem, którego wyobraźnia to najpiękniejsza magia.