Blackboard Jungle (Szkolna dżungla) może zostać opisany jako drastyczny i przerysowany obraz młodości. Dodatkowo zakończenie filmu (zachowanie uczniów) jest trochę naiwne. Autorzy filmu odżegnują się od brutalnych scen, pokazują ich jednak wiele.

Film skupia się głównie na nastolatkach (chociaż podczas jednej sceny są pokazane dzieci bawiące się przy wodnej pompie, jest to jedyny przykład teoretycznie beztroskiego dzieciństwa). Obraz młodości pokazany w filmie może zostać opisany jako „klasyczny”: uczniowie nie tylko nie dbają o nic lub nie słuchają nauczycieli, ale także zachowują się jak niebezpieczni kryminaliści (porwanie ciężarówki, pogróżki pod adresem żony Dadiera i wysyłanie jej listów czy walka w podwórku). Nauczyciele wydają się nie przejmować niczym albo też wydają się zrezygnowani. Chcą jedynie przetrwać w pracy, która jest pełna niebezpieczeństw ze strony nastolatków.

Richard Dadier, główny bohater filmu, wygląda na przestraszonego nową pracą, ale tylko na początku. Jego ambicją jest dotrzeć do uczniów i polepszyć ich zachowanie, mimo patologii, którą widać wśród nich. Oczywiście stawiają opór, ale Dadier cały czas próbuje wypełniać swoje obowiązki; ma wyznaczone cele i próbuje zaprzyjaźnić się z Millerem – czarnoskórym uczniem, który odgrywa rolę przywódcy grupy zbuntowanych chłopców.

Film prezentuje także przykłady zachowania uczniów w szkole i poza nią. Pierwszym z nich jest ich reakcja na młodą i atrakcyjną nauczycielkę podczas zebrania na sali. Oprócz nauczyciela stojącego przy mikrofonie nikt nie próbuje uspokoić nastolatków. Drugi przykład to scena, w której Dadier idzie ulicą ze swoją żoną, a rozpędzony samochód (prawdopodobnie prowadzony przez jednego z uczniów) prawie potrąca ich oboje. Ktoś krzyczy, że to sprawka nastolatków. Następna dramatyczna scena następuje w szkolnej bibliotece, gdzie jeden z uczniów próbuje zgwałcić nauczycielkę. Dadier pomaga jej i łapie nastolatka. Wkrótce doświadcza „możliwości” młodzieży na własnej skórze, kiedy razem z nauczycielem od matematyki wracają do domu. Grupa nastolatków, prowadzona przez Artiego, jednego z tych, którzy sprawiają najwięcej problemów w klasie Dadiera, atakuje i bije nauczycieli. Jest także scena z ciężarówką, gdzie Artie i jego koledzy chcą porwać ów pojazd. Dadier przechodzi obok i uważa, że Artie jest w to zamieszany. Innym przykładem przemocy (tym razem psychologicznej) są listy i telefony do żony Dadiera – ktoś próbuje ją wystraszyć, informując o rzekomym romansie jej męża z nauczycielką ze szkoły. Młodzież niszczy także kolekcję płyt winylowych nauczyciela od matematyki. Ostatnim patologicznym przykładem jest bójka Artiego z Dadierem. Chłopak grozi nauczycielowi nożem, ale klasa interweniuje i Artie przegrywa.

Mimo tego, że Dadier ma problemy z uczniami, dalej chce ich wychowywać. Przynosi magnetofon do klasy i zachęca ucznia, żeby się nagrał. Chce pokazać uczniom pozytywy życia. Zaprzyjaźnia się z Millerem i odwiedza go w serwisie samochodowym, gdzie chłopak pracuje, ponieważ wierzy w jego talent i zdolność do ciężkiej pracy.

Jak to bywa w większości amerykańskich filmów, zakończenie jest pozytywne. Film także pokazuje „grzeczniejsze” akty wandalizmu. Nasuwają się pytania: czy jest tylko jeden uczeń (wśród tylu innych), który spróbowałby zabić lub zranić nauczyciela? I czemu, jeśli uczniowie nie znoszą szkoły, muszą kontynuować edukację? Cóż, Miller oczywiście ma wybór! To są pytania, które cisną się na usta po obejrzeniu Blackboard Jungle. A co z porównaniem tego filmu do dzisiejszej rzeczywistości w amerykańskich szkołach? Z obserwacji sytuacji ówczesnej i dzisiejszej można stwierdzić, ze nic się tak naprawdę nie zmieniło. Szokujące zachowania młodzieży dały się zaobserwować zarówno dawniej, jak i dzisiaj. Informacje o nich nie były po prostu nagłaśniane do tego stopnia, co obecnie.

Blackboard Jungle may be described as a drastic and exaggerated image of youth. Additionally, the ending of the film (the behaviour of the students) seems to be naive. The makers of the film deny the impact of violent scenes in the movie (the passage in the beginning), but many of them are actually shown.

The film focuses mainly on teenagers although during one scene some children are playing by the a water pump (yet this is the sole example of the supposedly carefree childhood). The image of the youth presented in the film can be called classic, for juvenile delinquency has been a common phenomenon especially in a school environment, but sometimes it looks as if it went to the rails. The students at school are shown not only as those who are careless and those who do not listen to the others and the teachers but also as dangerous criminals (the hijacking of the truck, calling Dadier’s wife and sending her letters or the fight in the yard).

The teachers seem to be careless or rather resigned about the situation. They look as if they only wanted to survive at their work, full of danger coming from juvenile delinquents. There is no connection with any institution which could solve those problems at school. Moreover, the school, as in institution itself, seems to be helpless, or rather claims itself to be.

Richard Dadier, the main character, seems to be scared of the new job but only in the beginning. His ambition is to reach students’ minds and improve their morale, despite their pathological behaviour. Of course, they resist, but Dadier still tries to do his job:, he has clear goals and tries to make friends with Miller, an African-American student who seems to play the role of the leader of the group of rebellious boys.

The film also presents the examples of the student behaviour at and outside the school. The first one is students catcalling the young and attractive female teacher during the assembly. Apart from the one teacher standing near the microphone, no one actually tries to calm them down. The second example is the scene when Dadier and his wife walk along the street and the fast moving car, probably driven by one of the students, almost knocks them down. Somebody shouts that those are the teenagers. The next dramatic scene occurs in the school library, where one of the students tries to rape the female teacher. Dadier helps her and catches the teenager. Soon afterwards, he sees what the youth can do as retaliation: when Dadier and the Math teacher go home across a yard, a mob of teenagers, led by Artie, one of the most disruptive students in Dadier’s class, attacks and hits them. There is also a scene with a truck, where Artie and his friends want to hijack it. Dadier comes nearby and is convinced that Artie is involved. Another example of the violence (but of the psychological one) is the letters and calls to Dadier’s wife – someone is trying to scare here by informing her of an affair between Dadier and the female teacher at school. The teenagers also destroy the Math teacher’s vinyl collections. He cannot do anything about it. The last pathological example is the fight between Artie and Dadier. The boy threatens his teacher with a knife. has a knife and wants to damage Dadier, but the class finally intervenes and Artie loses.

Although Dadier has problems with the students, he still wants to educate them. He brings a recorder and prompts a student to record himself in order to show the class some positive and interesting feature of participating in a lesson. He also makes friends with Miller and visits him at the mechanic service where he works because he believes in his talent and ability to work hard.

As in most American films, the end is optimistic although the pathology motif does not seem to bode well for the future. The film also seems to soften acts of juvenile delinquency. Is there only one student (among so many others) who would actually kill or hurt the teacher? And why do the students who hate the school have to continue their education? Well, Miller apparently has a choice! Those are the questions one cannot help asking after watching Blackboard Jungle. What about comparing this film to the contemporaneous and nowadays reality in American schools? After some observation of the present as well as of the past situation, it might be indicated that nothing has changed. Shocking acts of juvenile delinquency happened back then, just as they occur today. The information about them is just more accessible now than it was then.