Amerykańsko-brytyjski dramat filmowy „Musimy porozmawiać o Kevinie” (ang. „We Need to Talk About Kevin”, 2011) w reżyserii Lynne Ramsay jest oparty na bestsellerowej powieści Lionel Shriver, amerykańskiej dziennikarki oraz powieściopisarki. Ta znakomita ekranizacja wychwalana zarówno przez widzów, jak i krytyków w sposób mistrzowski przenosi opowieść z kart książki na ekrany kinowe.

Film ten opowiada historię Evy Khatchadourian, matki tytułowego Kevina, będącego sprawcą szkolnej strzelaniny. Film ukazuje dążenia do osiągnięcia wewnętrznego spokoju głównej bohaterki, nękanej poczuciem winy oraz prześladowanej przez mgliste wspomnienia o synu, splamione przez cień masakry. Ponieważ film obrazuje wnętrze umysłu bohaterki, nie występuje w nim chronologia ani określone ramy czasowe. Widz zagląda bezpośrednio do jej głowy, gdy próbuje ona uporządkować swoje myśli i wspomina dawne życie z Kevinem. Chociaż jest to adaptacja powieści epistolarnej, posługującej się perspektywą pierwszoosobową, narracja w filmie jest subtelna i minimalistyczna. Narracja w ekranizacji Ramsay zamiast słów korzysta z mowy ciała oraz mimiki postaci. Warte uwagi jest również perfekcyjne użycie efektów dźwiękowych oraz symboliki. Czerwień, przywodząca na myśl krew ofiar Kevina, pokazuje się rozsiana w tle filmu. Odgłos ogrodowego zraszacza pojawia się podczas najbardziej dramatycznych scen, zwiastując tragiczny los rodziny Evy, budując atmosferę niepokoju i domysłów. Pomimo poważnej tematyki film zawiera elementy mrocznego, sardonicznego humoru, który zauważyć można w doborze ścieżki dźwiękowej – np. „Mother’s Last Word to Her Son” Washingtona Phillipsa, tworzące tło finałowej sceny, kiedy Eva opuszcza więzienie.

Chociaż film ten nie ma struktury liniowej, jego fabuła jest dosyć prosta. Film przedstawia różne sceny z życia Evy, poczynając od jej dzikiej młodości, kiedy to podróżowała dookoła świata razem z przyszłym mężem Franklinem, a kończąc na dniu obecnym, w którym żyje w obskurnym mieszkaniu, chowając się przed światem, który chce ją ukarać za zbrodnie Kevina. Przyczyna upadku bohaterki leży nie tylko w morderstwach popełnionych przez jej syna. Można powiedzieć, że Kevin przysporzył jej kłopotów samym swoim pojawieniem się na świecie. Będąc podróżniczką i kobietą sukcesu, Eva została zmuszona do porzucenia stylu życia wolnego ducha i do przeprowadzki do podmiejskiego piekiełka. Co więcej, nie czuła ona emocjonalnej więzi z dzieckiem ani nie mogła odnaleźć się w roli matki. Niegdyś radosne życie Evy zmieniło się w niekończącą się walkę z krnąbrnym synem, z synem którego nie potrafiła polubić i którego traktowała z emocjonalnym dystansem. Fakt ten jest źródłem poczucia winy Evy. Czuje się ona przynajmniej częściowo odpowiedzialna za zbrodnię Kevina, choćby tylko dlatego, że w porę nie powstrzymała syna, którego uważała za niebezpiecznego socjopatę.

„Musimy porozmawiać o Kevinie” to opowieść o kobiecie, która czuła się uwięziona przez macierzyństwo. Pod tym względem jest to historia bardzo „na czasie”, ponieważ odzwierciedla ona podejście do sprawy wielu współczesnych kobiet. W dzisiejszych czasach wiele młodych kobiet, które wolą skupić się na karierze lub zwyczajnie nie chcą mieć dzieci, czuje presję otoczenia, wywierającego nacisk, by poświeciły się rodzicielstwu. W bardziej uniwersalnej perspektywie, film ten można również nazwać ucieleśnieniem koszmaru każdego rodzica, jakim jest strach, że nie sprosta się zadaniu wychowania własnego dziecka na porządnego człowieka.

The 2011 British-American movie „We Need to Talk about Kevin” directed by Lynne Ramsay, is based on the bestselling novel by Lionel Shriver, American journalist and novelist. It is an outstanding adaptation praised by viewers and critics alike, which proves Ramsay succeeded in accomplishing the difficult task of transforming a literary work into a motion picture.

The film is telling the story of Eva Khatchadourian, mother of the titular Kevin, the perpetrator of a school shooting. It portrays the protagonist’s struggle for inner peace as she is racked with guilt and tormented by uncertain, hazy memories of her son, tainted with the shadow of massacre. Since the movie is a representation of the heroine’s mindscape, it has neither chronology nor ordered time frame. The viewer may look into the protagonist’s mind as she is trying to sort out her own thoughts and is reminiscing about the past events from her life with Kevin. Even though it is a film adapted from an epistolary novel utilizing the first-person perspective, the narration in the movie is understated. Rather than words, it relies on the characters’ body language and facial expressions. Worth noting is also Ramsay’s masterful use of sound effects and symbolism. The colour red, reminiscent of the blood of Kevin’s victims, appears scattered over the background of the movie. The sound of sprinklers appearing in the most tense scenes foreshadows the fate of Eva’s family and creates a sense of uneasiness and foreboding. In spite of the film’s serious subject matter, it is also endowed with dark, sardonic sense of humour, which can be noticed in the choice of background music – for example Washington Phillips’s „Mother’s Last Word to Her Son” playing over the final scene, where Eva is leaving the prison.

Although the movie has no linear structure, the plot is quite simple. It shows various scenes from Eva’s life, from her wild younger days, when she travelled around the world with her future husband Franklin, to the present day, when she is living in a seedy apartment, hiding from the world that wants to punish her for her son’s crimes. The cause of the heroine’s downfall lies not only in the murders committed by her son. It can be argued that Kevin caused her inconvenience simply by coming to this world. Once a traveler and successful business woman, Eva has been forced to give up her former free-spirited lifestyle and move to the suburban hell. Moreover, she also felt disconnected from her child and unable to find herself in her new role as a mother. Eva’s once joyous life changed into a never ending battle with her unruly son, a son whom she could not bring herself to like and would often treat coldly. This fact is the source of Eva’s guilt. She feels at least partly responsible for Kevin’s violent acts, if only because she did not stop her son although she considered him to be a violent sociopath.

It is a tale of a woman who feels trapped in motherhood. In this regard, it is a very relevant story that reflects attitudes of many young women nowadays. Many modern women prefer to focus on their career or they simply do not want any children, and yet they are being pressured to commit to parenting by their husbands, parents, and society in general. Even more universally, the movie embodies every parent’s worst nightmare, which is the fear of not being able to raise your child to be a good person.