Moja żyrafa to kolejny sygnowany nazwiskiem Barbary Bredero film, przedstawiający perypetie rezolutnego chłopca w wieku szkolnym. Rozpoczęcie procesu edukacji oznacza dla kilkuletniego Rafała wiele zmian – przede wszystkim rozłąkę ze swoją największą przyjaciółką, tytułowym zwierzęciem o imieniu Rafa. Sympatycznego kilkulatka i jego czworonożną towarzyszkę łączy bowiem nie tylko zbitka głosek tworzących ich imiona, dzień narodzin, ale przede wszystkim silna więź emocjonalna. Rafał staje przed poważnym wyzwaniem: czy uda mu się pogodzić nowe dla niego obowiązki szkolne z kultywowaniem cennej przyjaźni?

Przez kilka pierwszych lat życia przestrzeń, w której przebywa chłopiec, ograniczona jest do rodzinnego domu i usytuowanego nieopodal ogrodu zoologicznego – miejsca pracy dziadka Rafała. Malownicza okolica i jej przyjaźnie usposobieni mieszkańcy (nie tylko dwunożni!) kreują idylliczną atmosferę, z którą kontrastuje gwarna i wypełniona nieznajomymi dziećmi szkoła. To właśnie w niej chłopiec, odseparowany od swoich czworonożnych przyjaciół, będzie spędzać teraz większość swojego czasu. Opozycję pomiędzy placówką edukacyjną a światem natury symbolizuje drogowskaz wskazujący dwa przeciwne kierunki. Ku swojemu niezadowoleniu, Rafał zmuszony będzie podążać w stronę szkoły i oddalać się tym samym od położonego na zachód ogrodu zoologicznego. Wielki jest smutek chłopca, gdy tuż przed rozpoczęciem roku szkolnego dowiaduje się, że w zgłębianiu wiedzy nie będzie towarzyszyć mu żyrafa. Równie zmartwiona jest Rafa, której ambicje poszerzenia horyzontów intelektualnych pozostają niespełnione. „Żyrafy nie potrzebują szkoły, wiedzą wszystko, co powinny” – tłumaczą Rafałowi rodzice, jednak nie łagodzi to rozczarowania malca.

Początkowo chłopiec, nieprzyzwyczajony do kontaktu z rówieśnikami, czuje się w nowym środowisku wyobcowany – marzy o kolejnym spotkaniu z Rafą, a podjętą przez jednego z uczniów próbę nawiązania znajomości kwituje krótko: „już mam przyjaciela”. Niestety, okazuje się, że nawet po wybrzmieniu dzwonka oznajmiającego koniec lekcji Rafał nie zawsze ma szansę odwiedzić zoo – a częstotliwość wizyt jeszcze maleje, gdy chłopiec z sukcesem adaptuje się w nowym otoczeniu i zmuszony jest dzielić czas między ukochaną żyrafę a szkolnych kolegów. Przed podobnym dylematem staje dziadek Rafała, w którego życiu ważne są dwie istoty płci żeńskiej: nauczycielka Nellie i… tapir o imieniu Margot. „Kobiety są skomplikowane” – wyznaje mężczyzna wnuczkowi i spotyka się z pełną zrozumienia odpowiedzią: „żyrafy też”.

Edukacyjne walory płynące z seansu filmu Moja żyrafa wydają się nie do przecenienia. Pojawiające się przed ekranem zwierzęta traktowane są przez ludzkich protagonistów nie jako podległe im istoty, lecz jako równorzędni partnerzy. Dwunożni bohaterowie nie tylko zapewniają swoim podopiecznym komfortowe warunki życia, lecz troszczą się również o ich potrzeby wyższego rzędu – tradycyjnie przypisywane jedynie ludziom. Najwyrazistszym przykładem jest oczywiście żyrafa, której potrzeby przynależności i samorealizacji zostają dostrzeżone i systematycznie zaspokajane przez Rafała. Choć w oryginale tytuł filmu składa się z imienia i nazwiska chłopca, w pozostałych wersjach językowych akcent został przesunięty na ową „moją żyrafę”, która została tym samym dowartościowana przez zagranicznych dystrybutorów.

Równie ważne jest zawarte w filmie przesłanie, zgodnie z którym jedną z najważniejszych wartości w życiu człowieka jest przyjaźń – wzbogacająca obdarzane nią osoby i ułatwiająca przetrwanie życiowych przełomów. Moja żyrafa uświadomi rodzicom kilkulatków potrzebę zapewnienia swoim pociechom kontaktu z ich rówieśnikami, skutkiem czego jest rozwój umiejętności społecznych i przygotowanie do nawiązywania (oraz podtrzymywania) relacji w dalszym życiu. Najmłodszych widzów film może z kolei przygotować do ważnej zmiany, jaką jest przekroczenie szkolnych murów i rozpoczęcie formalnej edukacji. Choć nowa sytuacja może budzić dziecięcy niepokój, perspektywa nawiązania wartościowych relacji z towarzyszami ze szkolnej ławy ma szansę złagodzić odczuwany dyskomfort. Wsparcie ze strony przyjaciół sprawia, że podjęcie z pozoru trudnego wyzwania staje się dla dziecka nie przykrą koniecznością, lecz cenną życiową lekcją.