Cele lekcji

Uczeń:

• pogłębia wiedzę związaną z funkcjami rodziny, miłością, przyjaźnią, pełnieniem ról małżeńskich i rodzicielskich, seksualnością człowieka
• rozwija umiejętności związane z komunikacją międzyludzką i partnerstwem
• kształtuje postawy prozdrowotne i prorodzinne
• lepiej rozumie siebie i najbliższe otoczenie
• doskonali umiejętność autoanalizy
• zabiera głos w dyskusji
• formułuje wnioski
• prezentuje własny punktu widzenia i uczy się uwzględniania poglądów innych

Przebieg lekcji

Przed zajęciami młodzież ogląda film „Dwoje do poprawki” w reż. Davida Frankela.

Rozpocznij lekcję dyskusją ukierunkowaną o wrażeniach podczas seansu.

Sformułuj problem określenia gatunku filmu. (Komediodramat)

Poproś o opinie uczniów: Czy film bardziej śmieszy, czy zmusza do refleksji? Może powoduje łzy? Dlaczego tak jest?

Poprowadź dalszą dyskusję w kierunku interpretacji zachowań i postaw głównych bohaterów.

Czy uważacie, że ten film pokazuje prawdę psychologiczną na temat wieloletnich związków? Czy znacie podobne związki? Jakie są schematy ich zachowań? Jak zachowują się kobiety, a jak mężczyźni? Jak odnoszą się do siebie małżonkowie czy ich związek jest emocjonalny? Jak świętują ważne rocznice, o czym rozmawiają, czy spędzają wspólnie czas po pracy, czy mają wspólnych znajomych?

Następnie rozdaj każdemu uczniowi tekst Załącznika nr 1 i poproś o zapoznanie się z nim.

Poproś uczniów, aby weszli w role żon/mężów.

Wyobraźcie sobie, że jesteście w wieloletnim, tzw. „udanym związku”. Wspólnie z żoną/mężem „ułożyliście sobie życie”, odchowaliście dzieci (które pozakładały już swoje rodziny, usamodzielniły się, opuściły dom), mieszkacie w miejscu, które lubicie i jest dla Was satysfakcjonujące. Pracujecie, wykonując zawody, które lubicie.

Napiszcie, anonimowo, list do swojego współmałżonka, opiszcie w nim swoje odczucia i oczekiwania wobec dalszego wspólnego życia. Napiszcie o swoim dążeniu do szczęścia.

Poproś uczniów o przypięcie swoich listów na tablicy (np. korkowej) w klasie, a potem losowo przeczytajcie kilka z nich.

Podsumuj zajęcia rozmową na temat sposobów monitorowania i rozwiązywania problemów życiowych. (Rozmowa i szczerość w związku, jako fundamenty zrozumienia i porozumienia).

Poproś uczniów, aby w domu zapoznali się z Załącznikiem nr 2, tekstem na temat badań naukowych dotyczących depresji u mężczyzn. Wiele z zawartych tam faktów, spostrzeżeń rzuca także światło na zachowania głównego bohatera filmu. Pomaga zrozumieć jego postępowanie.

Praca domowa

Wypiszcie receptę dla jednego z bohaterów filmu. Dajcie w niej wskazówki, jak powinien przebiegać proces uzdrawiania związku, zbliżanie się do autentycznej głębokiej relacji i szczęścia z drugim człowiekiem.

Załączniki

Załącznik nr 1

„Mam wrażenie, że film Davida Frankela, znanego z „Seksu w wielkim mieście” czy „Diabeł ubiera się u Prady”, powstał jako odpowiedź na zataczającą coraz szersze kręgi modę na terapie małżeńskie. I choć w Polsce żaden szanujący się facet nie pójdzie do „jakiegoś szarlatana”, żeby się emocjonalnie obnażać (w końcu chłopaki nie płaczą i o emocjach też nie rozmawiają), to Amerykanie już się tej trudnej sztuki rozmowy i komunikowania swoich uczuć nauczyli. Z tym, że „Dwoje do poprawki” – niezależnie od tego, jak bardzo byśmy się z tej terapeutycznej mody śmiali, faktycznie tej terapii potrzebują.

Mamy parę z ponad 30-letnim stażem małżeńskim. Key jest typową panią domu, prowadzi sklep z damską odzieżą i świetnie gotuje, ma blond włosy i nosi ubrania dla pań po 50-tce. Arnold to taki podstarzały macho, od lat w tej samej firmie, zawsze z teczką i zawsze zasypiający w fotelu przed telewizorem – tak bardzo obrósł we własnych rytuałach, że byle zmiana wyprowadza go z równowagi. (…)

Nasza para, choć każde z nich urocze i irytujące na swój sposób, ma problem. Nie sypiają ze sobą od 5 lat. Mają oddzielne sypialnie i to oddzielenie przekłada się na wszystko: na oddzielnie spędzany czas wolny, na oddzielnie jedzone śniadania – nawet się już nie dotykają, tak bardzo stali się sobie obcy. Dwoje młodych kochanków zamieniło się w obcych sobie żonę i męża, w małżeństwo, które skostniało i w swej instytucjonalnej niewygodzie planuje dotrwać do końca, to jest do śmierci.

Nie muszę mówić, że żonie (…) ta sytuacja nie odpowiada. Chce odzyskać męża, miłość, czułość i bliskość za wszelką cenę. Jadą więc do słynnego terapeuty par, by odzyskać coś, czego już nawet nie umieją chwilami nazwać.

I tu się żarty kończą. Bo choć śmieszne z początku komentarze Arnolda i zawstydzone miny Key na pytania typu: kiedy ostatni raz uprawialiście seks?, mogą bawić, to za chwilę przestają. Widzimy dramat pary, która – niechcący i nieświadomie – przez lata tak okopała się w uprzedzeniach i niespełnionych, ale też nigdy niewypowiedzianych oczekiwaniach wobec drugiej osoby, że w końcu zastygła w codziennych rytuałach i małżeńskiej rutynie, zapominając siebie i partnera sprzed lat. Ten film pokazuje, jak długą i trudną drogę trzeba przejść, jak wiele dobrej woli i nadziei trzeba w sobie odnaleźć, by odzyskać choć trochę utraconego i przykrytego kurzem ciepła i szacunku dla drugiej osoby. Tak jak wyrabiamy w sobie pewne schematy reagowania, tak łatwiej nam powtarzać pewne mechanizmy, niż je złamać i spojrzeć na siebie i na drugiego człowieka na nowo.

„Dwoje do poprawki” powstał w czasie, gdy coraz częściej mówi się o fali rozwodów par z kilkudziesięcioletnim stażem. Kobiety patrzą na swoje małżeństwo, na swoje rozczarowania, pakują walizki i odchodzą, bo wolą żyć same niż z obcym nieczułym człowiekiem pod jednym dachem. Przed taką decyzją stanie Key, rozczarowana życiem ze swoim mężem. Bo to, co w tym filmie wzrusza, to usilne próby ratowania małżeństwa, jakie podejmują podstarzali kochankowie – próby, które spalają na panewce, a świadomość porażki staje się nie do zniesienia.

W jednym z ostatnich wywiadów Meryl Streep powiedziała, że niestety powodzenie związku zależy od starań kobiety. Mężczyzna tak długo, jak o ustalonych porach dostaje jedzenie, jest zadowolony i nigdy nie podejmie wysiłku zmiany. Ale ten film pokazuje jeszcze jedną smutną prawdę: kobieta może stanąć na głowie, ale dopóki w mężczyźnie nie obudzi się świadomość wielkości straty, jaką może ponieść, to nikt tego muru obojętności, jaki z wiekiem narasta w małżeństwie nie przebije. Zachwyciły mnie słowa, jakie Key wypowiada do Arnolda: „oddaję ci resztę mojego życia”. Bo związek to obdarowanie drugiej osoby swoim czasem, życiem, energią. To największy prezent, a ten film nam to właśnie przypomina. Ratujcie swoje przyszłe małżeństwa i idźcie na Dwoje do poprawki.”

[Tekst Kasi Kazimierowskiej

http://zwierciadlo.pl/2012/kultura/film/dwoje-do-poprawki-jak-naprawic-malzenstwo/1]

Załącznik nr 2

„Depresja u mężczyzn jest zjawiskiem niedocenianym, zarówno pod względem powszechności występowania, jak i powagi zaburzenia (…).

Uważa się, że depresja to choroba, która dotyka głównie kobiet – mężczyźni chorują na nią dwa razy rzadziej. Jednak Marta Bryk (autorka badań) zaznaczyła, że może mieć to duży związek z trudnością mężczyzn do przyznania się do depresji zarówno przed innymi, jak i przed samymi sobą. Depresja postrzegana jest jako słabość, na którą mężczyzna nie powinien sobie pozwolić, problem, z którym nie potrafi sobie poradzić i zagrożenie dla jego poczucia męskości.

Depresja u mężczyzn jest przede wszystkim dużo rzadziej diagnozowana, dlatego, że mężczyźni się z nią kryją, nie przyznają się ani przed sobą, ani przed rodziną do dolegliwości. Bardzo często też maskują swoją depresję na różne sposoby (…). Niechęć do szukania pomocy jest następstwem powszechnie panujących stereotypów i różnic w wychowaniu dziewczynek i chłopców. Mężczyźni od małego są uczeni, że powinni być silni i zaradni, nie mogą okazywać słabości.

W dzieciństwie pozwala im się płakać przez znacznie krótszy okres niż dziewczynkom, które mają przyzwolenie na otwarte okazywanie smutku. W dodatku rodzice przeprowadzają z chłopcami mniej rozmów, zadają mniej pytań, a raczej wolą wydawać im polecenia lub zachęcać do wykonywania zadań.

Mężczyzna cierpi podwójnie. Z jednej strony w związku z tym, że pojawiła się u niego depresja, a z drugiej strony, bo jako mężczyzna uważa, że powinien sobie

z tą depresją poradzić, a skoro sobie nie radzi, to w ogóle jest do niczego (…).

Kolejnym utrudnieniem, jakie napotykają na swojej drodze mężczyźni, jest mniejsza zdolność do mówienia o uczuciach. Kobietom dużo łatwiej jest werbalizować swoje emocje, gdyż mają dobre połączenie między prawą (odpowiedzialną za emocje) i lewą (odpowiedzialną za możliwość mówienia) półkulą mózgu. U mężczyzn obie półkule funkcjonują w większym stopniu osobno, przez co nastawieni są bardziej zadaniowo i trudno rozmawiać im o tym, co czują.

Zdaniem psycholog są dwa podstawowe czynniki, które mogą doprowadzić mężczyzn do depresji. Pierwszy z nich to relacje z najbliższymi w skład, których mogą wchodzić problemy w małżeństwie, separacja i rozwód (często związany z utratą praw do opieki nad dziećmi i koniecznością zmiany miejsca zamieszkania). Drugi czynniki jest powiązany z pracą. Depresję wywołać może zarówno utrata pracy, jak i brak spodziewanego awansu, czy przesunięcie na niższe stanowisko. (…)”

[http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,390492,psycholog-o-depresji-u-mezczyzn.html]