Poszukiwanie skarbów starożytnych kultur, rozwiązywanie zagadek oraz walka z niegodziwymi przeciwnikami i dzikimi bestiami to chleb powszedni każdego prawdziwego odkrywcy, który zaskarbił sobie sympatię masowej publiczności. Postacie takie jak Allan Quatermain, Indiana Jones, Lara Croft czy też Nathan Drake, znane z literatury, filmów i gier komputerowych, stały się ikonami popkultury, a ich przygody i dziś śledzone są z zapartym tchem przez kolejne pokolenia wielbicieli. Z różnych względów (skomplikowana fabuła, sceny przemocy, wątki erotyczne) z perypetiami wzmiankowanych osobistości nie zapoznaje się zwykle najmłodszych odbiorców. Na szczęście świat tajemnic i przygody mogą oni zgłębiać dzięki bohaterom takim jak Dora – główna postać wchodzącego właśnie na ekrany polskich kin filmu Dora i Miasto Złota.

Dla dziecięcej widowni nie jest to bohaterka anonimowa. Dora jest bowiem główną postacią bardzo popularnego serialu animowanego pt. Dora poznaje świat (Dora the Explorer), wyprodukowanego przez stację telewizyjną Nickelodeon, który w Polsce emitowany był w latach 2008–2015. O popularności tej postaci świadczy nie tylko to, że powstało już osiem sezonów serialu, ale też fakt stworzenia spin-offu Dora and Friends, wydania blisko 60 pozycji książkowych, kilku gier komputerowych oraz czterech specjalnych zestawów klocków Lego. W świetle powyższego, decyzja właścicieli franczyzy o próbie podboju srebrnego ekranu wydaje się krokiem jak najbardziej zrozumiałym.

Pracę nad filmem powierzono prawdziwym profesjonalistom. Reżyserem filmu Dora i Miasto Złota jest bowiem Brytyjczyk James Bobin, który w swoim dorobku ma takie tytuły jak Muppety (2011), Muppety poza prawem (2014) czy wreszcie Alicja po drugiej stronie lustra (2016). Za scenariusz zaś odpowiedzialny jest Nicholas Stoller – twórca fabuł szeregu filmów wyprodukowanych z myślą o najmłodszych kinomanach: Podróże Guliwera 3D (2010), Bociany (2016), Kapitan Majtas: Pierwszy wielki film (2017). W obsadzie znalazło się również kilkoro znanych aktorów: Eva Longoria, Michael Peña i Danny Trejo (udziela swojego głosu jednemu z animowanych bohaterów).

Oczywiście o sukcesie filmu nie decydują nazwiska twórców, ale przede wszystkim jego treść i sposób realizacji. Można spodziewać się jednak, że zarówno jedno, jak i drugie przypadnie do gustu młodej publiczności.

Wiele wskazuje na to, że postać tytułowej bohaterki została przedstawiona w sposób interesujący dla najmłodszych miłośników kina. Dora, która w omawianej produkcji kinowej jest już nastolatką, nie straciła nic z dziecięcej niewinności, cechującej kilkuletnią Dorę z telewizyjnego serialu. To moralna czystość pozwala małej odkrywczyni być sobą w każdej sytuacji. Dzięki niej nie poddaje się ona presji otoczenia, wie, jakie decyzje podejmować w trudnych sytuacjach, rozumie, że trzeba wspierać członków własnej rodziny i przyjaciół. Wydaje się, że ta składowa postaci została w sposób umiejętny oddana przez osiemnastoletnią Amerykankę, Isabelę Moner, która mimo tak młodego wieku ma już spore doświadczenie zawodowe. Brała bowiem udział w takich produkcjach jak Transformers: Ostatni Rycerz (2017), Rodzina od zaraz (2018) czy wreszcie Sicario 2: Soldado (2018).

Akcja filmu pełna jest wątków typowych dla kina przygodowego: poszukiwanie zaginionego skarbu, pościgi i ucieczki, rozwiązywanie różnego rodzaju łamigłówek, czy też pokonywanie przeszkód terenowych. Wszelkie przeciwności stojące na drodze głównych bohaterów, nie wyłączając „typów spod ciemnej gwiazdy”, ukazane zostały w taki jednak sposób, aby nie wzbudzać wśród małoletnich widzów uczucia dyskomfortu. Broń palna, choć przez moment obecna na ekranie, nigdy nie zostaje użyta, bełty nie zadają obrażeń, a upadki, nawet z dużych wysokości, kończą się co najwyżej siniakami.

Fakt, iż Dora nie jest w omawianym filmie małą dziewczynką, lecz nastolatką pozwolił na wprowadzenie wątków typowych dla filmów o młodzieży: trudności z nawiązywaniem relacji rówieśniczych, zauroczenie płcią przeciwną, wystawiona na próbę przyjaźń. Twórcy również i te elementy fabuły wprowadzają w sposób, który nawet u najmłodszych odbiorców nie powinien wzbudzić zakłopotania lub też utrudnić im odbioru filmu. Wydaje się zaś wielce prawdopodobne, że dzięki pojawieniu się tychże wątków uda się zaznajomić małoletnich kinomanów z uniwersalną prawdą, która dotyczy również Dory – to naturalne, że człowiek dorasta i zmienia się.

Wierni fani telewizyjnego serialu, którzy przez kilka lat śledzili losy nieustraszonej odkrywczyni, też powinni czuć się ukontentowani. W filmie znaleziono bowiem miejsce dla wielu elementów i postaci występujących w Dora poznaje świat. Jednym z przeciwników bohaterów poszukujących zaginionego miasta jest (wygenerowany tu komputerowo) lis Rabuś – główny antagonista Dory w serialu telewizyjnym. Bohaterka wciąż ma zwyczaj śpiewać piosenki układane przez siebie ad hoc, stosownie do zaistniałej sytuacji i zwracać się bezpośrednio do oglądającej jej poczynania publiczności. Analogicznie do produkcji telewizyjnej dziewczynka posługuje się czasem językiem hiszpańskim, ale w kontekście umożliwiającym odgadnięcie i zapamiętanie przez widzów zastosowanych przez nią zwrotów. W trakcie seansu kinomani będą mogli również usłyszeć znane zawołanie Dory, „Daliśmy radę!”. Przez moment w omawianym filmie pojawiają się nawet znani z serialu rysunkowi pomocnicy bohaterki – fioletowy gadający plecak i mapa.

Uczestnicy projekcji nie powinni formułować też zarzutów wobec jakości zdjęć, montażu, efektów specjalnych czy też muzyki w filmie o Dorze. Widzowie mogą bowiem napawać się kadrami eksponującymi tropikalne plenery i prezentującymi bogatą faunę tam zamieszkującą oraz śpiewać wespół z Dorą melodyjne piosenki. Sympatię widzów powinien wzbudzić również wygenerowany komputerowo wierny przyjaciel Dory, małpka o imieniu Butek.

Omawiany film nie powinien rozczarować małych miłośników kinowych przygód, a ich opiekunom może on dać pretekst to rozmów na tak ważkie tematy, jak wartość rodziny i przyjaźni, zmiany powodowane dojrzewaniem, czy trudności pojawiające się w procesie socjalizacji. Takie przypuszczenie zdaje się uwiarygadniać reakcja widowni (w wieku 7-13 lat) w trakcie seansu, w którym miałem przyjemność uczestniczyć – nikt nie opuścił sali, nim nie wybrzmiały ostatnie dźwięki finałowej piosenki.