Komediodramat Carrie Pilby w reżyserii Susan Johnson został zaprezentowany po raz pierwszy podczas 41. Festiwalu Filmowego w Toronto we wrześniu 2016 roku. Jego kinowe premiery – tak w Polsce, gdzie od 7 kwietnia 2017 roku można go oglądać w wybranych kinach, jak i w innych krajach – mają miejsce dopiero teraz, wiosną. Termin ten wydaje się niezbyt fortunny, bowiem obraz będący adaptacją popularnej powieści Caren Lissner pod tytułem Carrie Pilby. Nieznośnie genialna (wyd. polskie: Harper Collins, 2015) to film z rodzaju tych, które idealnie wpisują się w atmosferę towarzyszącą Świętom… Bożego Narodzenia i Nowego Roku! I to nie tylko dlatego, że akcja filmu rozgrywa się w czasie pomiędzy, obchodzonym jesienią w USA i Kanadzie, Dniem Dziękczynienia a Nowym Rokiem właśnie, ale również dlatego, że jest to kino lekkie i przyjemne (momentami, niestety, banalne i przewidywalne), w którym wszystko zmierza ku ostatecznemu i ogólnemu szczęściu, pojednaniu, harmonii oraz miłości. Film w sam raz na to, by miło spędzić czas podczas świątecznego wyjścia do kina, jednak nie na tyle wyjątkowy, by miał szansę pozostać dłużej w pamięci widzów.

Jego bohaterką jest 19-letnia Carrie (w tej roli dobrze wypada Bel Powley, która dała się już poznać jako utalentowana młoda aktorka w nieco wcześniejszych Wyznaniach nastolatki, 2015) – dziewczyna ponadprzeciętnie inteligentna (w wieku 18 lat ukończyła Harvard), mieszkająca samotnie w Nowym Jorku. Panna Pilby unika bliższych kontaktów z innymi ludźmi, do których zresztą żywi pewną dozę okraszanej złośliwym humorem pogardy. Woli spędzać czas na czytaniu książek (jej ulubioną pozycją jest Franny i Zooey Salingera!). Jako że od dziecka odstawała od rówieśników, nie wykształciła w sobie umiejętności łatwego nawiązywania relacji międzyludzkich, a z czasem przestała wręcz odczuwać ich potrzebę. Kontakty Carrie z mieszkającym w Londynie tatą (Gabriel Byrne) sprowadzają się do telefonicznych rozmów, a nieobecnego rodzica zastępuje dziewczynie przyjaciel ojca – terapeuta (Nathan Lane), który postanawia skłonić ją do nawiązania nieco bliższych relacji ze światem. W tym celu przygotowuje dla swej podopiecznej listę sześciu zadań, które ma ona wypełnić do końca roku. Carrie, która wcale nie ma ochoty dołączać do szeregu ogłupionych konsumpcyjną kulturą, pogrążonych w moralnej zgniliźnie, ignorancji i hipokryzji przeciętniaków, postanawia udowodnić terapeucie, że realizacja zadań z listy nie uczyni jej ani lepszą, ani szczęśliwszą. A jak to się skończy? Mając za sobą lekturę wielu podobnych w treści i wymowie książek czy filmów – nietrudno się domyślić. W trakcie, gdy fabuła Carrie Pilby nieuchronnie zmierza w stronę przewidywalnego happy endu, w którym bohaterka odkrywa, że pragnie w życiu dokładnie tego samego, co reszta ludzkości (czy też raczej reszta „normalnych” dziewczyn w jej wieku), poznajemy nieco historii jej życia. Te życiowe doświadczenia (śmierć matki i rozluźnienie kontaktu z nieumiejącym sprostać swej roli ojcem) oraz trudne relacje (przelotny romans z profesorem literatury), mają stanowić swoiste wytłumaczenie („usprawiedliwienie”) życiowej postawy Carrie. W istocie jednak pokazują, że jest ona bardziej „normalna” niż to by się mogło wydawać, zaś wybory, których dokonuje, są moralnie słuszne i uczciwe (w przeciwieństwie do tych, które podejmują inni). Trochę zatem żal, że rezolutna Carrie ostatecznie postanawia dołączyć co „normalsów” i nieco przytemperować swój indywidualizm, żeby wkroczyć na ścieżkę szczęścia, do której prowadzi owych sześć zadań z listy, oraz radości bycia zwyczajną nastolatką.

Przewidywalność fabuły i jaskrawość, z jaką nakreślone są w filmie poszczególne postacie, wątki czy problemy nie pozwalają uznać komediodramatu Carrie Pilby za dzieło o wybitnych walorach poznawczych czy artystycznych. Mogą jednak, paradoksalnie, okazać się użyteczne w pracy edukacyjnej z nastoletnim widzem. Film porusza szereg problemów ważnych dla młodego człowieka. Mówi o funkcjonowaniu w świecie, w relacjach z innymi ludźmi (rodziną, przyjaciółmi, ukochaną osobą) w sposób, który dorosłym może wydawać się nieco banalny, ale dla nastoletniego odbiorcy będzie czytelny i zrozumiały. Wpisuje się tym samym w szeroki nurt filmów o dorastaniu (coming-of-age movies), które pozwalają młodemu widzowi skonfrontować problemy filmowych bohaterów z własnymi życiowymi doświadczeniami i poszukać odpowiedzi na nurtujące go pytania.

Komediodramat Carrie Philby może być dobrym punktem wyjścia do rozmowy z nastolatkami o tym, czy opłaca się być w życiu indywidualistą i swój indywidualizm pielęgnować, nawet jeśli oznacza to, że będziemy przez swoje otoczenie postrzegani jako „dziwni”, „inni”? Czy kontakty z innymi ludźmi są nam potrzebne (w wymiarze emocjonalnym, praktycznym, zawodowym)? Jak je nawiązywać i podtrzymywać? Czy potrzeba utrzymywania bliskich relacji innymi ludźmi jest u wszystkich taka sama? Czy osobę będącą samotnikiem warto, dla jej własnego dobra, skłaniać do podejmowania częstszych kontaktów z innymi? Warto również zapytać – może nieco przewrotnie i na przekór wymowie filmu będącego, niestety, pochwałą przystosowania – czy konformizm i wpisanie się w społeczne normy jest rzeczywiście jedynym gwarantem szczęścia? Interesujące może być również poznanie opinii nastolatków na temat głównej bohaterki, jej sposobu widzenia świata, a także relacji z innymi ludźmi (z ojcem, z terapeutą, z kolegami z pracy, z profesorem literatury, z chłopakiem poznanym dzięki gazetowemu ogłoszeniu, z sympatycznym sąsiadem-muzykiem). Na jakich podstawach (wartościach) relacje te buduje Carrie? Jakie intencje i motywy kierują innymi?

Ten dość lekki i łatwy w odbiorze film może być zatem pretekstem do rozmowy na wiele interesujących tematów oraz stawiania szeregu wcale nie tak błahych pytań, na które nastoletni widzowie mogą odpowiedzieć w sposób ciekawszy i mniej stereotypowy niż ten, jaki zaproponowali nam twórcy komediodramatu Carrie Pilby.