CHOPIN. PRAGNIENIE MIŁOŚĆI

Reżyseria: Jerzy Antczak

Produkcja: Polska, 2002

Scenariusz: Jadwiga Barańska, Jerzy Antczak

Muzyka: Fryderyk Chopin (materiały muzyczne)

Gatunek: biograficzny, melodramat, muzyczny

Obsada: Piotr Adamczyk, Danuta Stenka, Jadwiga Barańska, Bożena Stachura, Anna Radwan, Adam Woronowicz, Marian Opania

O filmie: Solange, córka francuskiej pisarki, George Sand, zakochuje się w kochanku matki, wybitnym kompozytorze Fryderyku Chopinie. Z kolei syn Maurycy, pozbawiony talentu malarz, zazdrosny o miłość matki i geniusz Chopina, nie cofnie się przed niczym, aby odebrać im szczęście. Temu dramatowi przez cały film towarzyszy muzyka Chopina. Ukazuje, jak strasznie niszczącą siłą jest pragnienie miłości i zazdrość o sławę. Przedstawiona została tu opowieść o trudzie porozumienia się między ludźmi, o desperackim pragnieniu szczęścia i uczucia, które w życiu tak trudno zdobyć, a tak łatwo stracić.

Film a rzeczywistość:

Film odzwierciedla psychikę i charakter Chopina. Prawdziwie zostały przedstawione relacje między nim a George. Autentyczne są sceny związane z początkami kariery kompozytora, kobietami w jego życiu i relacjami z nimi oraz trudną sytuacją polityczną.

Ciekawe materiały o filmie:

zwiastun: http://www.youtube.com/watch?v=U63oD1Lx2z8

artykuły, wywiady, recenzje:

http://www.culture.pl/baza-film-pelna-tresc/-/eo_event_asset_publisher/eAN5/content/chopin-pragnienie-milosci

http://film.interia.pl/filmy/film/chopin-pragnienie-milosci/o-filmie/news/edward-klosinski-zdjecia,23910,830766

http://www.youtube.com/watch?v=H7NfeRW_xJc

http://www.youtube.com/watch?v=myD-LXvDJ6I&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=lGoIdZu-hv4http://www.youtube.com/watch?v=P5T8fsZHBmA

opracowała: Klaudia Jaroszek

 

PIANISTA

Reżyseria: Roman Polański

Produkcja: Francja, Niemcy, Polska, Wielka Brytania, 2002

Scenariusz: Ronald Harwood

Muzyka: Wojciech Kilar

Gatunek: biograficzny, dramat, wojenny

Obsada: Adrien Brody, Thomas Kretschmann, Emilia Fox, Maureen Lipman

O filmie: Dramat wojenny w reżyserii Romana Polańskiego, przygotowany w oparciu o autobiograficzną książkę Władysława Szpilmana (Adrien Brody) pod tym samym tytułem. Film wyprodukowano w Polsce, Niemczech, Wielkiej Brytanii oraz Francji, miał on swoją premierę w 2002 roku. Otrzymał on wiele prestiżowych nagród z czego warto wymienić 3 Oscary, Złotą Palmę, 2 Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej i 7 Cezarów, powtarzając światowy sukces książki będącej jego pierwowzorem.

Film opowiada historię Władysława Szpilmanai jego rodziny z czasów drugiej wojny światowej. Obejmując okres od jej wybuchu przez coraz większe upokorzenia Żydów, umieszczenie ich w Getcie Warszawskim, wywózki do obozów koncentracyjnych, Powstanie Warszawskie i wyzwolenie Warszawy spod okupacji niemieckiej. Początkowo dobrze żyjący pianista, pracujący w radiu, teraz musi walczyć o to, by móc przetrwać, czasem polegając na pomocy przyjaciół, a innym razem tylko na sobie samym.

Film a rzeczywistość:

Obraz wiernie przedstawia prawdziwe, oparte na wspomnieniach artysty, wydarzenia włączając w to liczne szczegóły i realne postaci. Film stara się oddać prawdziwy, często okrutny charakter konfliktu, nie zapominając jednak o jego ludzkiej stronie, takiej jak przyjaźń, będąca wytchnieniem, którą da się odnaleźć nawet w tak ciężkiej sytuacji, jaką jest wojna, pokazuje on również ludzką stronę żołnierzy III Rzeszy, czym udowadnia, że rozkazy wydawane z najwyższych szczebli, nie muszą dotykać niżej postawionych w hierarchii władzy jednostek.

Ciekawe materiały o filmie:

zwiastun: http://www.youtube.com/watch?v=CIRLLPa-j9o&feature=fvwrel

artykuły, wywiady, recenzje:

http://www.polish-jewish-heritage.org/pol/listopad_szpilman.html – ostatni wywiad z Władysławem Szpilmanem

http://www.culture.pl/baza-film-pelna-tresc/-/eo_event_asset_publisher/eAN5/content/pianista – Kompozycja Władysława Szpilmana

http://www.youtube.com/watch?v=SJPmkt4bwf8

opracował: Dominik Bos

 

PINA

Reżyseria: Wim Wenders

Produkcja: Francja, Niemcy, Wielka Brytania, 2011

Scenariusz: Wim Wenders

Muzyka: Thom

Gatunek: dokumentalny, musical

Obsada: Pina Bausch oraz tancerze: Regina Advento, Malcu Airaudo, Ruth Amarante, Rainer Behr, Andrey Berezin, Damiano Ottavio Bigi, Benedicte Billet i inni

O filmie: Film „Pina” opowiada historię o sławnej choreografce i tancerce – Pine Bausch. Został on nakręcony po śmierci artystki, aby ją uhonorować, ponieważ zmieniła oblicze baletu. Dzięki niej ważniejsze stały się prawdziwe uczucia ukazywane w tańcu niż prosta nauka nowego układu. Podczas oglądania filmu możemy zobaczyć fragmenty spektakli Piny, wspomnienia tancerzy, którzy przez wiele lat mieli przyjemność pracować z tą wybitną kobietą oraz fragmenty archiwalne. Film nie ma złożonej fabuły, ale muzyka i ruch zupełnie wystarczają, aby widz oglądał go w skupieniu.

Ciekawe materiały o filmie:

zwiastun: http://www.youtube.com/watch?v=CNuQVS7q7-A-

artykuły, wywiady, recenzje:

http://www.youtube.com/watch?v=3kZ8zui9x0c&NR=1&feature=endscreen – informacje o Pinie po angielsku

http://film.onet.pl/wiadomosci/publikacje/wywiady/taniec-z-pina,1,4976460,wiadomosc.html – wywiad, kilka zdjęć, zwiastun

http://www.nowehoryzonty.pl/pina/artykul.do?id=1086 – strona o filmie

http://zwierciadlo.pl/2011/kultura/czarna-dziura-po-pinie – wywiad ze scenografem, który współpracował z Piną Bausch

opracowała: Sara Sinior

 

AMADEUSZ

Reżyseria: Milos Forman

Produkcja: USA, 1984

Scenariusz: Peter Shaffer

Muzyka: Antonio Salieri (materiały muzyczne), Jan Sebastian Bach(materiały muzyczne)

Gatunek: biograficzny, muzyczny

Obsada: F. Murray Abraham, Tom Hulce, Elizabeth Berridge, Simon Callow

 

O filmie: Adaptacja sztuki Petera Shaffera. Film opowiada o konflikcie między Wolfgangiem Amadeuszem Mozartem a Antonio Salierim, który zazdrościł Amadeuszowi geniuszu.

Film a rzeczywistość:

Film ten nie jest oparty na faktach. Prawdą jest, że Antonio Salieri lubił muzykę Mozarta, a na łożu śmierci w demencji starczej przyznał się do zabicia kompozytora. Jednak fakty przeczą temu wyznaniu, bowiem w ciele Mozarta nie odkryto śladu trucizny ani ran. Jego śmierć powszechnie przypisuje się częstym wówczas chorobom, np. gruźlicy, zapaleniu opon mózgowych lub chorobie nerek.

W filmie Salieri wciela się w osobę tajemniczego nieznajomego, który zamawia u Mozarta Requiem. Nie jest to jednak zwyczajna wizyta. To spotkanie wprawia w przerażenie Mozarta i zmusza do stworzenia jednej z najbardziej znanych mszy żałobnych. W rzeczywistości msza była zamówiona przez hrabiego Franza von Walsegg-Stuppacha, który wysłał w tym celu swojego służącego.

Żona Mozarta, Konstancja, jest przedstawiona jako głupiutka towarzyszka życia kompozytora, którą jednak bezsprzecznie kochał. Wolfgang darzył uczuciem swoją żonę, jednak wcześniej jego serce należało do jej siostry.

Wygląd Mozarta pokazany w filmie jest niemal doskonały. Był on niedużym mężczyzną o „nalanej twarzy” (cyt. zeznanie świadka), na pierwszy rzut oka bardzo niepozornym. Niezapomniany śmiech artysty ukazany w filmie był podobno jedną z charakterystycznych cech prawdziwego Wolfganga.

Ciekawe materiały o filmie:

zwiastun: http://www.youtube.com/watch?v=0F8_qdd8iho

plakat: http://www.impawards.com/1984/amadeus_ver1.html

artykuły, wywiady, wywiady:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Antonio_Salieri

http://www.filmowo.net/recenzje/amadeusz.html

http://kino.org.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=971&Itemid=549

opracowała: Paulina Zwolińska

 

ED WOOD

Reżyseria: Tim Burton

Produkcja: USA, 1994

Scenariusz: Scott Alexander, Larry Kraszewski

Muzyka: Howard Shore

Gatunek: Biograficzny, Dramat, Komedia

Obsada: Johnny Depp, Martin Landau, Sarah Jessica Parker, Patricia Arquette, Jeffrey Jones, Bill Murray, Vincent D’Onofrio, George ‚The Animal’ Steele, Juliet Landau

 

O filmie: W swoim filmie Tim Burton przedstawił biografię jednego z najbardziej ekscentrycznych twórców kina – Edwarda D. Wood Juniora. Był on człowiekiem bardzo entuzjastycznie nastawionym do życia i ambitnym, a fakt że nie znał się kompletnie na robieniu filmów nie przeszkadzał mu w ich tworzeniu. Wielkim wydarzeniem w jego życiu było poznanie swojego idola – Beli Lugosiego, aktora znanego głównie z roli Draculi w filmie Toda Browninga. Zrobili razem kilka filmów. Wood po śmierci Lugosiego nakręcił jeszcze parę kiepskich filmów, popadł w alkoholizm i zmarł w wieku 54 lat. Sławę zawdzięcza właśnie swoim fatalnym produkcjom.

Ciekawe materiały o filmie:

zwiastun: http://www.youtube.com/watch?v=CawVaHxWvnA

artykuły, wywiady:

http://www.youtube.com/watch?v=u2ukRYsYPmo – trailer do jednego filmu Eda Wooda

http://film.org.pl/r/recenzje/ed-wood-2-10476/

http://www.filmmusic.pl/index.php?act=recki&id=1284

opracowała: Aleksandra Nowicka

 

WYJŚCIE PRZEZ SKLEP Z PAMIĄTKAMI

Reżyseria: Banksy

Produkcja: USA, Wielka Brytania 2010

Gatunek: komedia dokumentalna

Obsada: Banksy, Shepard Fairey, Rhys Ifans

 

 

O filmie: „Wyjście przez sklep z pamiątkami” to pierwszy i jak na razie jedyny film nakręcony przez najsławniejszą postać street artu – Banksy’ego. Artysta stworzył coś zupełnie nowego, jego dzieło znajduje się między fabułą a dokumentem. Sam twórca jest jednym z narratorów, bohaterów jak i tematów filmu. Opowiada nam historię pewnego Francuza, który dorobił się pieniędzy na handlu ubraniami. Thierry Guetta (bo tak się owy Francuz nazywa) pod wpływem pasji swojego kuzyna postanawia zostać wideo-kronikarzem street artu. Tworząc swego rodzaju dokument o sztuce ulicznej przedstawia wielu słynnych artystów i ich pracę „od kuchni”. W pewnym momencie zaczyna opowiadać nam o swoim zamiłowaniu do kręcenia filmów, pasji do street artu i o tym, jak stara się spotkać Banksy’ego. W końcu Francuz postanawia sam zostać artystą, natomiast jego zachowanie i wygląd, może sugerować, że postać nie jest prawdziwa, a wykreowana przez samego twórcę filmu, by ośmieszyć współczesny obieg sztuki, w którym jest w stanie zaintersować praktycznie wszystko.

Film a rzeczywistość:

O ile część biograficzna dotycząca życia i twórczości Banksy’ego jest prawdziwa, o tyle do dziś powstało wiele teorii jakoby Thierry Guetta był postacią fikcyjną. To jest to, co najlepsze w tym filmie – niepewność i nieporządek.

Ciekawe materiały o filmie:

zwiastun: http://www.youtube.com/watch?v=oHJBdDSTbLw

artykuły, wywiady, recenzje:

http://www.gutekfilm.pl/wyjscie-przez-sklep-z-pamiatkami/index.php – polska strona filmu

http://www.film.org.pl/prace/wyjscie_przez_sklep.html

http://kino.org.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=918&Itemid=528

opracował: Maciej Ambroziak

 

SKAZANY NA BLUESA

Reżyseria: Jan Kidawa-Błoński

Produkcja: Polska, 2005

Scenariusz: Przemysław Angerman, Jan Kidawa-Błoński

Muzyka: Dżem

Gatunek: dramat muzyczny

Obsada: Tomasz Kot, Jolanta Fraszyńska, Maciej Balcar, Adam Baumann, Anna Dymna, Joanna Bartel, Przemysław Bluszcz

 

O filmie: „Skazany na bluesa” to opowieść o wokaliście i liderze zespołu „Dżem” – Ryszardzie Riedlu. Reżyser próbuje pokazać nam prawdziwe życie polskiej gwiazdy muzycznej. Poznajemy dzieciństwo Riedla, młodość, początki kariery, chwile sławy. Piękne chwile są jednak przeplatane codziennym, mniej kolorowym życiem. Heroiczna walka z uzależnieniem, konflikt z ojcem, brak zrozumienia – to terminy, bez których nie da się przedstawić prawdziwego wizerunku Ryśka. A właśnie taki obraz chciał zbudować Kidawa-Błoński. Obraz rzeczywisty – bez koloryzowania, bez zbędnego wyolbrzymiania. Zapewne był świadom, że codzienne życie wokalisty to wystarczający materiał na dobry film”.

Kiedy postanowiłem zrobić film o Ryśku, wiedziałem już, że nie będzie to jedynie nostalgiczno-muzyczna podróż do czasów mojego dzieciństwa, do „swojsko-hipisowskich” czasów lat 70., do niepowtarzalnych klimatów imprez w Jarocinie końca lat 80. (na wspomnienie których łezka się w oku kręci)… Że przede wszystkim będzie to film o ludzkich namiętnościach i marzeniach, o poszukiwaniu wolności i walce z przeznaczeniem. Bo historia Ryśka Riedla to właśnie taka historia.

Wszyscy mówili o tym samym Ryśku, ale każdy opowiadał o innym człowieku. Jeden z jego przyjaciół skwitował to tak: „Powiedzą wam dużo, będą mówić to i owo, szczerze i do bólu, ale opowiedzą wam tylko o tej jasnej stronie, o tym co było widać, a Rysiek był jak księżyc i nikt nie powie wam o ukrytej stronie księżyca. Bo ludzi takich jak Rysiek, ludzi tak głęboko wewnętrznych i magicznych nikt nigdy dobrze nie zna”.

Jan Kidawa-Błoński

Film a rzeczywistość:

Na początku warto zastanowić się, z jakim gatunkiem filmowym mamy do czynienia. Najlepiej zapytać u źródeł. Taką informację dostajemy na oficjalnej stronie filmu:

„Skazany na bluesa” nie jest filmem muzycznym, nie jest dokumentem, nie jest też kolejną fabularyzowaną biografią wielkiego artysty, nie jest poetycką impresją ani wreszcie próbą pokazania meandrów rodzimej pop kultury. Ale każdy z tych elementów ma w obrazie Jana Kidawy-Błońskiego swoje istotne znaczenie. Reżyser ułożył je tak, by ukazać widzowi całą: artystyczną, ludzką i gorzką prawdę o Ryszardzie Riedlu. O muzyku, którego sztuka, charyzmatyczny związek ze słuchaczami i tragiczna walka z nałogiem stały się znakiem czasu dla milionów Polaków w latach dziewięćdziesiątych.”

Mimo wszystko nie da się jednak uciec od porównań fabuły z prawdziwym życiem artysty. Praktycznie wszystkie sceny pokazane w filmie miały miejsce naprawdę. Niektórym wydarzeniom tylko zamieniono kolejność tak, aby zachować spójność dzieła, np. przejmująca rozmowa Riedla z Golą w przeddzień jej urodzin jest niemalże idealnym odwzorowaniem prawdziwego wydarzenia. Jak można dowiedzieć się z wywiadu z Małgorzatą Riedel jedyną z ważnych scen, która nie miała miejsca naprawdę, jest akademia w szkole, na której Rysiek wnosi spodziewająca się dziecka Golę na szkolną scenę.

Postaci występujące w filmie wzorowane były na tych, które towarzyszyły artyście. Jedyną zagadką jest osoba Indianera, pokazanego jako najlepszego przyjaciela Ryśka. Najprawdopodobniej postać ta jest zlepkiem wielu znajomych Riedla z „szarego” światka. Reżyser zebrał w nim cechy pozwalające nam kojarzyć Indianera m. in. z Pudlem i Ryszardem Skibińskim.

Warto też dodać, że sceny z koncertów Dżemu nie są autentyczne. Były one kręcone w Spodku z wykorzystaniem ogromnej ilości statystów.

Ciekawe materiały o filmie:

zwiastuny: http://www.youtube.com/watch?v=j-lJni277D4

http://www.youtube.com/watch?v=zgurFzMbV3c

oficjalna strona filmu: http://www.skazanynabluesa.pl/

artykuły, wywiady, recenzje:

http://www.filmweb.pl/Skazany.Na.Bluesa/reviews – recenzja

http://www.stopklatka.pl/film/film.asp?fi=9269&sekcja=recenzje&klik=minimenu – recenzja

http://film.onet.pl/wiadomosci/publikacje/wywiady/bez-piosenek-nie-ma-riedla,1,3806463,wiadomosc.html – wywiad z reżyserem

http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=27078 – wywiad z Tomaszem Kotem

http://faniryskariedla.bloog.pl/id,3281882,title,Wywiad-z-Gola,index.html?ticaid=6f8b5 – wywiad z żoną artysty

opracował: Mikołaj Wrochna

 

SERAFINA

Reżyseria: Martin Provost

Produkcja: Belgia, Francja, 2008

Scenariusz: Martin Provost, Marc Abdelnour

Muzyka: Michael Galasso

Gatunek: biograficzny, dramat

Obsada: Yolande Moreau, Ulrich Tukur, Anne Bennent, Genevieve Mnich, Nico Rogner, Adelaide Leroux, Serge Lariviere, Francoise Lebrun

 

O filmie: Niemiecki marchand i kolekcjoner dzieł sztuki(między innymi Picassa)– Wilhelm Uhde(Ulrich Tukur) zmęczony paryskim tempem życia i spragniony chwili spokoju wynajmuje mieszkanie w Prowansji, aby odpocząć i pisać. Jako gosposię zatrudnia 50-letnią Séraphine Louis i…odkrywa prawdziwą perłę. Seraphine bowiem obdarzona jest niezwykłym talentem malarskim, który skrywa przed światem. Wilhelm zafascynowany kobietą staje się jej „mecenasem”, a pomiędzy obojgiem rozpoczyna się wyjątkowa znajomość.

Film a rzeczywistość:

Jak na tak dużą rozbieżność w czasie, film jest naprawdę bardzo wiarygodny. Oparty na prawdziwych wydarzeniach z życia bohaterów rozwija tylko wątki psychologiczne. Śledząc biografie zarówno Wilhelma jak i Serafiny można zauważyć, że reżyser nie podszedł lekceważąco do aspektów „historycznych”.

Ciekawe materiały o filmie:

zwiastun: http://www.youtube.com/watch?v=xnHwRuFTUFo – oficjalna strona filmu:

http://www.musicboxfilms.com/seraphine-movies-37.php?page_id=17

artykuły, wywiady, recenzje:

http://www.kinoskop.pl/film/serafina-2008/recenzja – recenzja

http://www.stopklatka.pl/film/film.asp?fi=36121&sekcja=5 – cytaty o twórczości Serafiny

http://www.stopklatka.pl/film/film.asp?fi=36121&sekcja=2 – wywiad z Martinem Provostem

http://www.artnet.com/artists/ – prace artystki

http://www.stopklatka.pl/film/film.asp?fi=36121&sekcja=3 – sylwetki twórców

opracowała: Monika Mroczyńska

 

MARZYCIEL

Reżyseria: Marc Forster

Produkcja: USA, Wielka Brytania, 2005

Scenariusz: David Magee

Muzyka: Jan A.P. Kaczmarek

Gatunek: dramat, biograficzny

Obsada: Johnny Depp, Kate Winslet, Radha Mitchell, Dustin Hoffman, Freddie Highmore, Joe Prospero, Nick Roud, Luke Spill, Julie Christie

 

O filmie: Film opowiada historię James’a Barriego – autora przygód o Piotrusiu Panie, którego książki nikomu nie przypadają do gustu, do momentu aż poznaję wspaniałą wdowę Sylvię. James zaczyna czuć, że jest w końcu komuś potrzebny i coraz częściej spotyka się z nowo poznaną rodziną. Miasto zaczyna huczeć od plotek, a samego Barriego opuszcza żona. Jedyną pozytywną rzeczą jest fakt, że dzięki rodzinie Daviesów James zaczyna pisać wspaniałą powieść, która zapewni mu sławę, a czytelnikom wspaniałą przygodę w świecie Nibylandii. Jednak całą idyllę, przerywa nieoczekiwana choroba Sylvii…

Film a rzeczywistość:

W „Marzycielu” Sylvia nie ma męża – jest młodą wdową z czworgiem, a nie pięciorgiem dzieci. Pierwsze jej spotkanie z pisarzem następuje nie w roku 1897, a 6 lat później. Pominięta została kwestia atmosfery skandalu, który towarzyszył przyjaźni Barriego z Sylvią (poza kilkoma zdawkowymi zdaniami, ten aspekt praktycznie nie występuje).

Ciekawe materiały o filmie:

zwiastun: http://www.youtube.com/watch?v=cVLdNA2Qetk

artykuły, wywiady, recenzje:

http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=23416 – wywiad z kompozytorem Janem Kaczmarkiem

http://esensja.pl/film/recenzje/tekst.html?id=2007 – recenzja

http://www.przeglad-tygodnik.pl/pl/artykul/piotrus-pan-kina – recenzja

http://www.filmweb.pl/user/al_karnak/reviews/Oscarowy+Marzyciel-2294 – recenzja

opracowała: Anita Jastrzębska

 

THE DOORS

Reżyseria: Oliver Stone

Produkcja: USA, 1991

Scenariusz: Oliver Stone, Randall Jahnson

Muzyka: The Doors

Gatunek: biograficzny, dramat

Obsada: Val Kilmer, Kyle MachLaclan, Kevin Dillon, Frank Whaley, Meg Ryan, Kathleen Quinlan, Michael Wincott, Michael Madsen

 

O filmie: Film „The Doors” jest oparty na prawdziwych faktach, w całości poświęcony legendarnemu artyście Jimowi Morrisonowi, od momentu założenia zespołu do jego młodej śmierci w wieku 27 lat. W filmie przedstawiane są różnorodne sceny z jego życia. Poruszany jest temat wielkich miłości, przyjaźni, fascynacji i przemyśleń Morrisona, jego nałogów, które często wynikały z negatywnych wątków życia, z dzieciństwa i autodestrukcyjnych skłonności. Wszystko dzieje się na tle czasów hipisowskich, które także miały wpływ na postawy bohaterów i ich poglądów. W filmie możemy usłyszeć utwory zacnego zespołu The Doors, jak i wiersze napisane przez Jima Morrisona, które są recytowane przez Vala Kilmera, wspaniałego odtwórcę roli głównego bohatera.

Film a rzeczywistość:

Tak jak już wspomniałam w opisie, wydarzenia z filmu odnoszą się od momentu założenia zespołu do śmierci Jima Morrisona. Wyjątkiem jest scena rozpoczynająca film, w której ukazane jest jedno zdarzenie z dzieciństwa, które, jak Jim wspominał będąc dorosłym, miało ogromne wpływ na jego życie. Ukazana została scena, w której Jim podczas podróży z rodzicami i rodzeństwem dostrzega wypadek na drodze, widzi umierającego Indianina i czuje jak jego duch obcuje na ziemi, bynajmniej z wywiadów możemy to stwierdzić. Większość scen z filmu jest autentyczna, lecz przedstawiono parę momentów, które nie do końca ukazują prawdę. Przykładem tego jest moment śmierci Morrisona. Tutaj możemy zaobserwować Jima, leżącego w wannie, którego duch się ulotnił, a znaleziony zostaje przez ukochaną, Pam, która lamentuje nad końcem jego życia. Myślę, że to było koncepcją scenarzysty bądź reżysera, bowiem jest wiele wersji dotyczących kwestii odnalezienia nieżywego Jima Morrisona i przyczyny jego śmierci. Dotąd nie wiadomo, która tak naprawdę jest prawdziwa. Było też parę scen, które ukazywały wizję i stany psychiczne artysty i innych członków zespołu, które miały miejsce po tym, jak zażyli popularny w tamtych czasach kwas. Tego też nie możemy potwierdzić, gdyż tylko oni wiedzą, co tak naprawdę widzieli w momencie narkotykowej fazy.

Ciekawe materiały o filmie:

zwiastuny: http://www.youtube.com/watch?v=rEWO_xOnxek

http://www.youtube.com/watch?v=1_LPEynddOo

artykuły, wywiady, recenzje:

http://doors.eu.org/artykuly/wywiad.htm – (tutaj znajduje się wywiad z Rayem Manzarkiem, Robbym Kriegerem i Johnem Densmorem na temat życia Morrisona, a nie filmu, ale myślę, że się przyda)

http://www.stopklatka.pl/film/film.asp?fi=892&sekcja=mmedia&mi=9729

http://tuba.pl/tubapl/56,113461,12356461,The_Doors__1991_,,3.html

http://www.filmweb.pl/reviews/The+End-944

opracowała: Aleksandra Mirosław

 

FRIDA

Reżyseria: Julie Taymor

Produkcja: Kanada, Meksyk, USA 2002

Scenariusz: Clancy Sigal, Anna Thomas, Diane Lake, Gregory Nava

Muzyka: Robert Elhai, Elliot Goldenthal

Gatunek: biograficzny, dramat

Obsada: Salma Hayek, Alfred Molina, Antonio Banderas, Mía Maestro, Valeria Golino, Margarita Sanz, Roger Rees, Geoffrey Rush

 

O filmie: „Frida” to film biograficzny ukazujący życie i twórczość meksykańskiej malarki Fridy Kahlo. Nakręcony został na podstawie książki Haydena Herrery.

Film a rzeczywistość:

Filmy jest oparty w całości na faktach. Frida rzeczywiście miała wypadek i jako nastolatka zaczęła malować obrazy, by zarobić. Zanosiła je do miejscowego malarza, późniejszego męża, by je ocenił. Mężczyzna zobaczył w dziewczynie wielki potencjał i tak zaczęła się jej przygoda z malarstwem i burzliwy romans z Diego Riverą. Ponad to film jest przeplatany obrazami artystki.

Ciekawe materiały o filmie:

zwiastun: http://www.youtube.com/watch?v=16WKWg9-0xE

artykuły, wywiady, recenzje:

http://film.wp.pl/id,2082,rid,21179,title,Historia-pewnej-milosci-czyli-jak-golebica-poslubila-slonia,type,editor,film_recenzja.html?ticaid=1fa14

http://www.filmowo.net/recenzje/frida.html

opracowała: Aleksandra Dulewska

 

MÓJ TYDZIEŃ Z MARILYN

Reżyseria: Simon Curtis

Produkcja: USA, Wielka Brytania 2011

Scenariusz: Adrian Hodges

Muzyka: Conrad Pope

Gatunek: biograficzny, dramat

Obsada: Michelle Williams, Kenneth Branagh, Eddie Redmayne, Dominic Cooper, Judi Dench, Philip Jackson, Zoe Wanamaker, Toby Jones

 

O filmie: Na samym początku poznajemy Colina Clarka, młodego mężczyznę, który, jako najmłodszy w rodzinie, w wieku dwudziestu trzech lat pragnie być częścią świata swoich bohaterów – Alfreda Hitchcocka, Orsona Wellesa, Laurence’a Oliviera – chce zaistnieć w branży filmowej.

Przenosi się on do Londynu, gdzie ma uczestniczyć w produkcji filmu „Książę i aktoreczka”, w którym jedną z głównych ról zagra światowa ikona seksapilu, kobiecości i blichtru – Marilyn Monroe.

Młody mężczyzna jest zafascynowany gwiazdą, a w trakcie zdjęć zbliża się do aktorki i wspiera ją, co pozwala odnaleźć jej się na planie i w pewnym stopniu pomaga też uporządkować życie prywatne.

Film a rzeczywistość:

W 1956 roku, u szczytu swojej kariery, Marilyn Monroe udała się do Anglii, by nakręcić film z sir Laurencem Olivierem. Tam spotyka młodego mężczyznę Colina Clarka, który uwiecznił wydarzenia z planu w swoich zapiskach.

W tym filmie przedstawiono prawdziwą historię osób biorących udział w produkcji, jest on ekranizacją biograficznych książek pt. „The Prince”, „The Showgirl and Me” i „My Week with Marilyn” autorstwa Colina Clarka

Ciekawe materiały o filmie:

zwiastun: http://www.youtube.com/watch?v=wFXAjf6I69g

artykuły, wywiady, recenzje:

http://kinowywiady.wordpress.com/2012/02/16/moj-tydzien-z-marilyn-michelle-williams/ – rozmowa z Michelle Williams

http://www.obliczakultury.pl/literatura/kultura/biograficzne/2022-moj-tydzien-z-marylin-clark-recenzja – recenzja jednej z książek, na której jest oparty film

http://www.film.org.pl/prace/moj_tydzien_z_marilyn.html – recenzja filmu

http://film.onet.pl/recenzje/moj-tydzien-z-marilyn-zostanie-w-pamieci,1,5013228,wiadomosc.html – recenzja

opracowała: Ewelina Jasik

 

SPACER PO LINIE

Reżyseria: James Mangold

Produkcja: USA 2005

Scenariusz: Gill Dennis, James Mangold

Muzyka: T-Bone Burnett

Gatunek: dramat, biograficzny

Obsada:Joaquin Phoenix, Robert Patrick, Reese Witherspoon, Ginnifer Goodwin

 

O filmie: Film opowiada o życiu Johnny’ego Casha. Jego dzieciństwo to fascynacja muzyką. Ze starszym bratem w jednym pokoju, do późna słuchają radia. Zaraz po tragicznym wypadku przeżywa dramat niechcianego małego chłopca, który czuje się winny śmierci ukochanego brata. Piętno tego wydarzenia podąża za Johnnym przez całe życie, mimo że nie miał na nie wpływu. Jego ojciec, surowy farmer z nałogiem, miał żal do małego Johny’ego, że to nie on zginął tylko jego brat. Jako młody człowiek Cash uwielbia grać na gitarze i komponuje prościutkie ballady, których trochę się wstydzi, więc nigdy nikomu ich nie gra. Po ślubie, nie mogąc uwolnić się od marzeń o śpiewaniu grywa wraz z kolegami wysłodzone, radiowe kawałki. Pewnego dnia wybiera się razem z nimi na przesłuchanie do studia nagrań. Właściciel studia, gdy słyszy smętne śpiewy, przerywa Cashowi i mówi, być może najważniejsze słowa w jego życiu – „zaśpiewaj tak, jakby ten dzień miał być ostatnim dniem twojego życia”. Wtedy Cash dobywa z głębi swej duszy odwagę, by zaśpiewać skrywaną przed światem balladę. Od tej chwili zaczyna się wielka kariera „człowieka w czerni”. „Man in Black” – tak będą nazywać Johnny’ego Casha wszyscy – i jego wielbiciele, i przeciwnicy. „Spacer po linie” ukazuję nam walkę człowieka z własnymi słabościami i pokusami jaki oferuje nam świat, człowieka zdeterminowanego na osiągnięcie sukcesu. Osobę, która wbrew wszystkiemu i wszystkim osiąga to czego pragnęła. Widzimy drogę pełną wzlotów i upadków oraz jak łatwo z samego szczytu spaść na dno. Jednak muzyk nie poddał się i z pomocą bliskich osób dał sobie druga szansę, można by powiedzieć, że ”urodził się na nowo”. Oglądając tę biografię możemy postawić się na miejscu głównego bohatera, znaleźć w nim wiele wspólnego z własną osoba, przez co film staje się pewną lekcją życia. Pokazuje, że zawsze jest nadzieja, zawsze jest wyjście nawet z najgorszej sytuacji. Ważnym elementem w filmie jest naturalnie muzyka, której życie poświęcił John Cash. „Spacer po linie” świetnie ukazuję również tamtejszą epokę, bunt, przełamywanie barier i stereotypów.

Ciekawe materiały o filmie:

zwiastun: http://www.youtube.com/watch?v=GsvZGwd8vrI

artykuły, wywiady, recenzje:

http://www.filmowo.net/recenzje/spacerpolinie.html – recenzja

http://www.kinoskop.pl/film/spacer-po-linie-2005/recenzja

http://boogiestomp.info/index.php/spacer-po-linie-hollywoodzka-fikcja-czy-prawdziwe-zycie-johnnyego-casha/

opracowała: Oliwia Broda

 

MICHAEL JACKSON: HISTORIA KRÓLA POPU

Reżyseria: Allan Moyle

Produkcja: USA, 2004

Scenariusz: Claudia Salter

Muzyka: Bruce Leitl

Gatunek: obyczajowy, biograficzny

Obsada: Flex Alexander, Eugene Clark, Frederic Tucker

 

O filmie: Fabularna historia światowego fenomenu muzyki pop, niezwykle dramatyczna i poruszająca. Biografia Michaela Jacksona ukazująca gwiazdora na scenie i za kulisami, od samego początku kariery jako „cudowne dziecko” i pupila Quincy’ego Jonesa, poprzez The Jackson Five, aż po ostatnie wydarzenia z jego życia.

Ciekawe materiały o filmie:

zwiastun: http://www.youtube.com/watch?v=n_GOGAJ8ZyY

artykuły, wywiady, recenzje:

http://www.youtube.com/watch?v=pEQAie8ABLE – tytułowa piosenka

http://www.youtube.com/watch?v=dl0hYvPjW4Y

http://www.lovefilm.com/film/Man-In-The-Mirror-The-Michael-Jackson-Story/90874/

http://movies.nytimes.com/movie/317655/Man-in-the-Mirror-The-Michael-Jackson-Story/overview

opracowała: Kinga Regulska

 

VINCENT I THEO

Reżyseria: Robert Altman

Produkcja: Włochy, Holandia, Niemcy, Wielka Brytania, Francja, 1990

Scenariusz: Julian Mitchell

Muzyka: Gabriel Yared

Gatunek: biograficzny, dramat

Obsada: Tim Roth, Paul Rhys, Jean-Pierre Cassel, Adrian Brine

 

O filmie: Vincent postanawia zostać malarzem. Mimo sprzeciwu brata Theo, handlarza obrazami w dużej galerii, tworzy obrazy, nie poddaje się i poprzez rysunek oraz inspiracje malarstwem ze zbiorów brata opracowuje swój własny styl. Vincent buntuje się przeciw utartemu schematowi i robi rzeczy, na które reszta społeczności patrzy z dezaprobatą. Z czasem jego psychika staje się mało stabilna i prowadzi go do szaleństwa.

Film a rzeczywistość :

Film obejmuje jedynie okres twórczości malarskiej Van Gogha, a pomija zdarzenia wcześniejsze. Biografia artysty przedstawiona przez Altmana jest dosyć realna i prawdziwa oraz utrzymuje nawet szczegóły życia, które z naszej perspektywy mogłyby się wydawać mało znaczące dla całej historii, ale podkreślają postać Vincenta. Film rozszerzony jest dodatkowo w elementy biografii Theo Van Gogha, który w życiu Vincenta odegrał dużą rolę. Jedynie sceny przedstawiające powstawanie poszczególnych dzieł (przykładowo „Słoneczników”) mogą być pewnym domysłem, gdyż nie ma nigdzie w historii zapisanych informacji o sposobie ich tworzenia. Patrząc ogółem, to film oddaje dosyć wiernie biografię malarza.

Ciekawe materiały o filmie:

zwiastuny: http://www.youtube.com/watch?v=F7T-D3gScRQ

http://www.youtube.com/watch?v=6iZx3vuKXnI

plakat filmu: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/e/e3/Vincent_%26_Theo.jpg

artykuły, wywiady, recenzje:

http://www.youtube.com/watch?v=BmntZxMT0W0 – najlepsza scena (wg mnie)

http://www.rottentomatoes.com/m/vincent_and_theo/ – informacje i recenzje o filmie

opracował: Szymon Krasuski

 

NICZEGO NIE ŻAŁUJĘ – EDITH PIAF

Reżyseria: Olivier Dahan

Produkcja: Francja/Wielka Brytania/Czechy 2007

Scenariusz: Olivier Dahan, Isabelle Sobelman

Muzyka: Christopher Gunning

Gatunek: biograficzny, dramat

Obsada: Marion Cotillard, Sylvie Testud, Pascal Greggory

 

O filmie: Niezwykła opowieść sławnej francuskiej pieśniarki Edith Piaf. Porzucona w dzieciństwie przez matkę, dorastająca w burdelu i podróżnym cyrku ojca. W wieku 15-nastu lat zaczęła zarabiać śpiewem na ulicy, gdzie została zauważona przez Louisa Leplee, dyrektora jednego z kabaretów przy Alei Pól Elizejskich. Jej kariera rozkwitła, a sama zyskała przydomek „La Môme Piaf” – wróbelek. Kolejne lata przyniosły wiele wzlotów, ale także i nieszczęść bohaterce.

„Piaf jest idealnym przykładem kogoś, dla kogo granica między własnym życiem i sztuką nie istnieje.” – Olivier Dahan, producent i scenarzysta

Film a rzeczywistość:

Opowieść zawarta w filmie nie odzwierciedla autentycznego życia Francuzki. Większość głównych wątków zostało bogato ubarwionych i rozszerzonych o zdarzenia, które miały zainteresować widza. Zdaniem producenta Alaina Goldmana „Niczego nie żałuję” nie jest „wyprawą przez życie Edith Piaf”, lecz „podróżą emocjonalną”, w której poszczególne wydarzenia z biografii pieśniarki stanowią jedynie tworzywo jej portretu, a nie siłę jego wyrazu.

„Nie chciałem zrobić biografii, ale chciałem, żeby wszystko w tym filmie było prawdziwe.(..) Zacząłem pisać, łącząc to, co rzuciło mi się w oczy podczas lektury, z tym, co chciałem wyrazić poza istotą życia Piaf” – Olivier Dahan, producent i scenarzysta

Ciekawe materiały o filmie:

zwiastun: http://www.youtube.com/watch?v=xujvIs0DhJU

artykuły, wywiady, recenzje:

http://www.kinoskop.pl/film/niczego-nie-zaluje-edith-piaf-2006/recenzja

http://fdb.pl/film/47193-niczego-nie-zaluje/recenzje

http://www.filmowo.net/recenzje/niczego_nie_zaluje.html

opracowała: Zofia Krawczyk

 

8 MILA

Reżyseria: Curtis Hanson

Produkcja: Niemcy, USA 2003

Scenariusz: Scott Silver

Muzyka: Method Man, Xzibit, Eminem

Gatunek: biograficzny, dramat obyczajowy, muzyczny

Obsada: Eminem, Mekhi Phifer, Brittany Murphy, Kim Basinger

 

O filmie: Tytułowa 8 mila jest drogą na granicy Detroit oddzielająca miasto od jego przedmieści. Jej sens jest jednak o wiele głębszy. 8 mila nie tylko oddziela bogate miasto od biednych slamsów, ale stanowi też umowna granicę pomiędzy białymi a czarnymi, którzy nie zawsze żyją w zgodzie. O istnieniu owych podziałów doskonale wie Jimmy Smith Jr., nazywany przez znajomych „Rabbit”. Pomimo tego, że należy do białych, zajmuje się rapowaniem i jest w tym naprawdę dobry. Niestety o jego talencie wie tylko garstka przyjaciół. Mieszka z matką i siostrzyczką w przyczepie kempingowej, stara się pracować lecz swoich zajęć szczerze nienawidzi. Na dodatek jego dziewczyna zdradza go z najlepszym kumplem. Pomimo wszystkich przeciwności losu Rabbit nie poddaje się i rozpoczyna walkę o spełnienie swoich marzeń a jednym z nich jest nagranie własnej płyty.

Film a rzeczywistość:

Film ten bazuje na biografii znanego rapera Eminema, jednak nie dostarcza on w pełni informacji o życiorysie artysty. Mało jest tam prawdziwych wydarzeń, historia ta w większości powstała w wyobraźni scenarzystów. Jedynie miejsce akcji i niektóre postaci związane są z autentycznymi wydarzeniami. Film ten z pewnością można polecić osobom szukającym potwierdzenia, że warto marzyć, ponieważ jak większość amerykańskich filmów zawiera uniwersalne przesłanie – uwierz w siebie a wszystkie twoje sny się spełnią.

Ciekawe materiały o filmie:

zwiastun: http://www.youtube.com/watch?v=dhUuvegwLBY

artykuły, wywiady, recenzje:

http://film.org.pl/r/recenzje/8-mila-15961/

http://eminem.pl/filmografia/8-mile/

http://www.youtube.com/watch?v=zaOIRmdup-w

https://www.youtube.com/watch?v=YPKXciwcJW0

opracowała: Weronika Kijo

 

MÓJ NIKIFOR

Reżyseria: Krzysztof Krauze

Produkcja: Polska, 2004

Scenariusz: Joanna Kos-Krauze, Krzysztof Krauze

Muzyka: Bartłomiej Gliniak

Gatunek: biograficzny, dramat

Obsada: Krystyna Feldman, Roman Gancarczyk, Lucyna Malec

 

O filmie: Film „Mój Nikifor” opowiada o życiu Epifaniusza Drowniaka. Był on malarzem samoukiem, który urodził się i mieszkał w Krynicy. Nie miał rodziny ani bliskich. Często przychodził do pracowni młodego malarza, Marian Włosińskiego, który nie cieszył się z tego powodu. Jednak po jakimś czasie postanowił zaopiekować się starym artystą. Nie było to łatwe, ponieważ Nikifor cierpiał na zaburzenia mowy i słuchu oraz chorował na gruźlicę. Mężczyźni z czasem bardzo się do siebie zbliżyli. Włosiński zorganizował nawet wystawę obrazów swojego podopiecznego, która zachwyciła przybyłych na nią ludzi. Film opowiada o ich wzajemnych relacjach i trudnym życiu Drowniaka.

Film a rzeczywistość:

Krzysztof Krauze – reżyser „Mojego Nikifora” w swoim filmie zawarł autentyczne wydarzenia z życia głównego bohatera. Dzięki temu możemy zobaczyć jakich warunkach mieszkał i tworzył Nikifor.

Ciekawe materiały o filmie:

zwiastun: http://www.youtube.com/watch?v=oFuI3HhINok

artykuły, wywiady, recenzje:

http://filmoweszalenstwo.blogspot.com/2011/08/moj-nikifor-czyli-dlaczego-polski.html

http://www.krynica.pl/Nikifor-Krynicki-c190.html – informacje o Nikiforze

http://www.efilm.pl/Czytelnia/wrzesien_2004_CZ/wywiad_z_krzysztofem_krauze.htm – wywiad z Krzysztofem Krauze

opracowała: Zuzanna Tarczyńska