Cele lekcji

W trakcie zajęć uczeń:

• poznaje film Jaeana Jacquesa Annauda pt.: „Imię róży”, fragmenty recenzji i omówień krytycznych filmu; najważniejszych twórców dzieła, jego recepcję, źródło literackie adaptacji filmowej i postmodernistyczne jego korzenie
• określa problematykę filmu
• charakteryzuje wybranych bohaterów; nazwa ich postawy
• odtwarza wątek kryminalny dzieła; określia motyw zbrodni
• opisuje realia życia w średniowiecznym klasztorze; wyjaśnia związek filozofii epoki z fabułą filmu
• interpretuje dostrzeżone motywy i symbole
• określa wpływ obsady, charakteryzacji, kostiumów i scenografii na wiarygodność przekazu filmowego
• doskonali umiejętność pracy w grupie
• formułuje wnioski; prezentuje wyniki swojej pracy na forum klasy; słucha ze zrozumieniem wniosków innych grup i wykorzystuje je w pracy
• dostrzega złożoność tematycznej struktury filmu, potrzebę współpracy z innymi w celu zinterpretowania wielości sensów dzieła

Czas pracy 3 godziny lekcyjne

Formy pracy praca w grupie Metody pracy pogadanka elementy wykładu praca z arkuszem zadań

Przebieg lekcji

Krótki wstęp nauczyciela na temat reżysera filmu; twórcy literackiego pierwowzoru – powieści – Umberto Eco, okoliczności powstania filmu, jego przyjęcia.

Swobodne wypowiedzi uczniów na temat ich wrażeń, pierwszych pomysłów interpretacyjnych, dominanty tematycznej, wierności literackiemu pierwowzorowi, (jeżeli czytali powieść).

Praca w grupach z arkuszem zadań. Uczniowie podzieleni wcześniej na zespoły, otrzymali wskazówki i pytania. Na niektóre z nich, natury historycznej/literackiej, zobowiązani byli znaleźć odpowiedź samodzielnie.

Prezentacja pracy na forum klasy.

Podsumowanie – wskazanie na wielowymiarowość, intertekstualność utworu, widoczne nawet w filmie korzenie postmodernistyczne dzieła (dialog z tradycją, wykorzystywanie istniejących w sztuce motywów, symboli, tematów, „bawienie się” konwencjami).

Ewaluacja. Uczniowie spontanicznie kończą zdania rozpoczynające się słowami: Dowiedziałem się… ; Nauczyłem się… ; Zrozumiałem…

Arkusz zadań

Detektywi

Jesteście grupą detektywów. Interesuje was przede wszystkim zagadka kryminalna i jej rozwiązanie. Odtwórzcie wypadki, które miały miejsce w opactwie, koncentrując swoją uwagę na następujących kwestiach i problemach:

1. Kto i w jakich okolicznościach ginie w klasztorze? Przypomnijcie imiona mnichów, określcie ich status w opactwie, zajęcia, którymi się trudnili.
2. W jaki sposób Wilhelm z Baskerville i jego pomocnik usiłują dociec prawdy? Czym kierują się w swoim „śledztwie”?
3. Które z cech Wilhelma z Baskerville określilibyście jako zalety detektywa? Nazwijcie je – popierając sytuacjami przedstawionymi w filmie.
4. Jakimi wzorcami literackim posłużyli się Umberto Eco, autor książki, na podstawie której powstał film, i jego twórca Jean Jacques Annaud w konstruowaniu postaci Wilhelma i Adsa?
5. Co stanowiło motyw zbrodni? Dlaczego mnisi musieli zginąć?
6. Czy detektywistyczna misja Wilhelma z Baskerville powiodła się? Uzasadnijcie swoją odpowiedź.

Waszym zadaniem jest przygotowanie zwięzłego sprawozdania z detektywistycznych działań Wilhelma i jego pomocnika. Wasze ustalenia będą potrzebne innej grupie badaczy. Aby wasz raport był czytelny, przejrzysty i mógł być zapamiętany przez kolegów, możecie najważniejsze wydarzenia zanotować w formie graficznej np. w postaci plakatu.

Arkusz zadań

Historycy

Jesteście grupą historyków, znawców średniowiecza. Ustalcie na podstawie filmu następujące fakty:

1. Gdzie i kiedy rozgrywają się wydarzenia przedstawione w filmie?
2. Na jakiej grupie społecznej koncentrują swoją uwagę jego twórcy? Kim są bohaterowie filmu? Określcie ich narodowość, wykształcenie, umiejętności, wykonywane zajęcia, status w społeczeństwie okresu średniowiecza.
3. Wskażcie sceny, które obrazują kontakty mnichów z ludem. Jaki obraz sytuacji społeczeństwa średniowiecza one przestawiają?
4. Które wydarzenia ukazane w filmie dowodzą, że klasztory były areną życia intelektualnego?
5. Jak wygląda codzienność życia mnichów, ich rytm dnia, zajęcia?
6. W jaki sposób przedstawiono działalność Świętej Inkwizycji? Do czego była powołana? (część tego zadania przygotujcie w domu).

Waszym zadaniem jest wygłoszenie krótkiego wykładu na temat realiów obyczajowych średniowiecza, głównie tych ukazanych w filmie Jeana Jacquesa Annauda. Wasze ustalenia będą potrzebne innej grupie. Główne tezy swojego wystąpienia zapiszcie na plakacie.

Arkusz zadań

Teologowie

Jesteście grupą teologów i znawców reguł życia zakonnego. Na podstawie filmu Jeana Jacquesa Annauda ustalcie:

1. Jakie dwa zakony zostały przedstawione w filmie? Na czym polegały ich reguły? W jaki sposób ich specyfika została zobrazowana w filmie?
2. W jakim celu reprezentanci franciszkanów i prałaci papieskiego dworu mieli spotkać się w opactwie?
3. Wyjaśnijcie pojęcie „herezji”. Którzy z bohaterów filmu zostają o nią oskarżeni? Dlaczego? Jaki los czekał tych, których uznano za heretyków?
4. Jaka instytucja rozstrzygała o tym, czy ktoś dopuścił się odstępstwa od wiary? Kto w filmie reprezentuje tę instytucję?
5. Kto oprócz Wilhelma próbuje rozwiązać tajemnicę zagadkowych śmierci w opactwie? Czym różnią się przyjęte przez niego sposoby dochodzenia do prawdy od metod stosowanych przez Wilhelma z Baskerville?
6. Wyjaśnijcie, na czym polegały związki głównego bohatera ze Świętą Inkwizycją. Jakie stanowisko wobec jej decyzji o winie Salvatore, Remigiusza i dzieweczki przyjmuje Wilhelm? Czym można je uzasadnić?

Zaprezentujcie swoje ustalenia, wcielając się w reprezentantów stron „sporu” teologicznego. Zapiszcie argumenty, którymi mogliby oni uzasadniać swoje stanowiska. Weźcie również pod uwagę zagadkę tajemniczych śmierci w opactwie. Swoje kwestie wygłoście w 1 osobie l. pojedynczej.

Arkusz zadań

Filozofowie

Jesteście grupą filozofów. Wysłuchaliście wystąpień innych zespołów, których ustalenia będą pomocne w Waszej pracy. Analizując film „Imię róży” Jeana Jacquesa Annauda, zwróćcie uwagę na następujące problemy:

1. Przypomnijcie główne założenia myśli średniowiecznej. (Kogo średniowiecze stawiało w centrum zainteresowań? Jak postrzegane było ziemskie życie człowieka?)
2. Kto sprawował pieczę nad spuścizną europejskiej kultury? Jakie były tego konsekwencje?
3. W którym miejscu klasztoru znajdowała się biblioteka? W jakim kształcie została zbudowana? Kto miał do niej dostęp?
4. Dlaczego mnisi strzegą dostępu do biblioteki?
5. Wyjaśnijcie, dlaczego treść części „Poetyki” Arystotelesa uznana została za groźną?
6. Jakie argumenty formułuje Jorge, uzasadniając motywy swojego działania, w rozmowie z Wilhelmem?

Wnioski z pracy przedstawcie w formie wywiadu z bohaterem, który na temat zawartości zakazanej księgi i jej wpływu na człowieka doby średniowiecza miałby najwięcej do powiedzenia.

Arkusz zadań

Kulturoznawcy

Jesteście grupą kulturoznawców. Macie rozległą wiedzę zarówno o historii, literatury, teologii jak i filozofii różnych epok (musicie słuchać wystąpień swoich poprzedników). Potraficie w dziele literackim i filmowym dostrzec wpływy innych utworów, wskazać obecne tam motywy oraz symbole i wyjaśnić je. Zastanówcie się nad następującymi problemami.

1. Do jakich literackich tekstów kultury nawiązują w swoim filmie jego twórcy?
2. Jakie metaforyczne znaczenie zawiera w sobie motyw biblioteki – labiryntu?
3. Jakie symboliczne treści można przypisać zakazanej księdze?
4. Kim jest Jorge i jaką postawę reprezentuje? Czy i dlaczego można nazwać ją uniwersalną?
5. Na podstawie załączonego materiału zinterpretujcie tytuł powieści i filmu.
6. Co Waszym zdaniem przyczyniło się do niezwykłej popularności zarówno filmu z1986 r., jak i powieści, która wydana w 1980 r. szybko stała się światowym bestsellerem?

Na podstawie wspólnych ustaleń i/ lub wystąpień innych grup spróbujcie uzasadnić słuszność zapisu tematu lekcji. A może macie jakąś inną propozycję tematu.

Arkusz zadań

Filmoznawcy

Jesteście grupą filmoznawców, znających realia powstania dzieła oraz świadomych sposobów przekładania treści literatury na język filmu. Oglądając obraz Jeana Jacquesa Annauda, skoncentrujcie się na następujących zagadnieniach:

1. Jaka kolorystyka filmowych zdjęć dominuje w „Imieniu róży? Czy znajduje ona uzasadnienie? Jakie?
2. Czym kierowali się twórcy filmu przy powierzaniu ról – Ronowi Perlmanowi (Salvatore); F. Murayowi Abrahamowi (Bernard Gui), Feodorowi Chaliappinowi Jr (Jorge), czy wreszcie Seanowi Connery’emu (Wilhelm z Baskerville)?
3. Jak zostali w filmie scharakteryzowani mnisi? Jakimi środkami filmowymi buduje się ich portrety?
4. Przedstawiciele jakich zawodów filmowych musieli być zatrudnieni przy produkcji, aby obraz był wiarygodny, oddawał autentyzm miejsc, koloryt epoki, charakter postaci, inne… ? Uzasadnijcie swoje wskazania.
5. W jaki sposób przedstawione jest opactwo? Z czyjego punktu widzenia ogląda je oko kamery?
6. „Imię róży” nazywane bywa gotyckim thrillerem. Czy zgodzicie się z takim określeniem gatunku filmu?
7. *Zanalizujcie strukturę narracji filmowej opowieści.*

Waszym zadaniem jest zredagowanie informacji na temat wznowienia pokazu filmu w kinie, którego jesteście właścicielami. Odwiedzają Was prawdziwi koneserzy i miłośnicy sztuki filmowej.

*trudniejsze

Przewidywane odpowiedzi na pytania.

Detektywi

W opactwie, do którego przybywa Wilhelm z Baskerville i Adso, dochodzi do tajemniczych śmierci. Ginie iluminator Adelmus, a jego zwłoki odnalezione są pod klasztorną wieżą – biblioteką, czego Wilhelm dowiaduje się już po pogrzebie zakonnika. Kolejna ofiara to tłumacz z greki – Wenancjusz (jego ciało odnajdują mnisi w kadzi z krwią). Berenger – pomocnik bibliotekarza – („topi się” w czasie kąpieli); aptekarz Seweryn, (jest zabity przez Malachiasza), wreszcie bibliotekarz – Malachiasz (umiera w czasie nabożeństwa). Wszystkie wymienione postacie łączy związek z tajemniczą księgą. Fakt ten odkrywa w czasie swego śledztwa Wilhelm z Baskerville. Przeprowadzając obdukcję zwłok Wenancjusza i Berengera, a później oglądając ciało bibliotekarza, dostrzega, że palce zmarłych pokrywają czarne plamy inkaustu. Znalezienie pierwszej ofiary pod wieżą biblioteki każe uznać Wilhelmowi, że klucz do rozwiązania zagadki tkwi w jej murach. Jego podejrzenia potwierdza fakt, że miejsce to jest ściśle pilnowane i zabrania się do niego wstępu. Z tym większą determinacją Wilhelm próbuje wejść do biblioteki.

Wilhelm w dociekaniu prawdy posługuje się zdrowym rozsądkiem, dedukcją, zbiera przesłanki i formułuje wnioski. Wierzy, co jest mu często zarzucane, w potęgę rozumu.

Zaletą Wilhelma jako detektywa jest jego determinacja, upór, spostrzegawczość, bystrość umysłu, zapobiegliwość, zdolność przewidywania, umiejętność kojarzenia ze sobą faktów i wnikliwej obserwacji, podążanie tropem faktów i wskazówek, inteligencja, odwaga. Oto przykłady na poparcie kilku z nich: dostrzega świeży grób na klasztornym cmentarzu; wskazuje Adsowi drogę do wychodka (nie mając wiedzy na ten temat); odczytuje ślady na śniegu i wie, że chodzący po nim człowiek kogoś dźwigał; zapobiegliwie kopiuje zaszyfrowaną informację dotarcia do księgi; odczytuje szyfr i dociera do zakazanego miejsca.

Pierwowzorem literackim dla postaci Wilhelma był bohater powieści Conan Doyle’a Sherlock Holmes. To z powieści „Pies Baskerville’ów” wziął się przydomek średniowiecznego mnicha. Asystentem Holmesa jest dr Watson. Brzmienie nazwiska niemalże odpowiada imieniu Adsa.

Motywem zbrodni jest II część Arystotelesowskiej „Poetyki” poświęcona komedii. Jej treść z pewnych powodów nie może stać się znana. Wszyscy ci, którzy czytali ją, musieli rozstać się z życiem, posiedli bowiem wiedzę, której nie wolno było rozpowszechniać. Karty księgi były zatrute przez Jorge (nasączał je trucizną), stąd każdy z czytających ją, truł się, przewracając kartki palcem, który zwilżał językiem.

Wilhelm odniósł detektywistyczny sukces tylko połowicznie. Choć dotarł do biblioteki, choć posiadł tajemnicę śmierci zakonników, choć dowiedział się, kto i dlaczego zaplanował zbrodnie, nie poznał samej księgi.

Historycy

Wydarzenia przedstawione w filmie rozgrywają się na przestrzeni jednego tygodnia, w listopadzie 1327 roku w opactwie benedyktynów. Wielość wątków fabularnych rozgrywa się w jednym miejscu, na terenie tegoż opactwa, wśród zakonników. Społeczność zakonną stanowią ludzie różnej narodowości (Adelmo z Otranto, Wenancjusz z Salvemec, Berenger z Arundel, Malachiasz z Hildesheimu, Hubertino z Casale). Benedyktyni głównie zajmują się przepisywaniem ksiąg w klasztornym skryptorium, a więc są ludźmi, jak na czasy średniowiecza, wykształconymi. Wśród bohaterów filmu spotykamy prawdziwe osobowości: oprócz Wilhelma z Baskerville, o którego przymiotach umysłu mówiła grupa detektywów, jest Jorge – ślepy mędrzec strzegący tajemnic biblioteki, brat Seweryn – aptekarz znający się na leczeniu. Większość istotnych dla fabuły postaci to duchowni o przenikliwej inteligencji i gruntownym wykształceniu. Wśród braci zakonnych znajdą się oczywiście ludzie bardziej naiwni, których wprawią w osłupienie okulary Wilhelma. Duchowieństwo to najbardziej wpływowa i opiniotwórcza grupa społeczna. Choć inna warstwa (prosty lud) przestawiona została migawkowo, wystarczy, aby dostrzec różnice w jej wyglądzie, warunkach życia, zachowaniu. Ma się wrażenie, że wielonarodowy zespół mnichów, pomimo panujących wśród nich różnic i odmienności poglądów, tworzy elitę europejskiej kultury i ma największy wpływ na jej kształt i rozwój.

Klasztory utrzymywały się z dziesięciny. W filmie realistycznie pokazane są sceny pobierania dóbr od ludu, przy czym jego obowiązkiem jest dostarczyć „dar” najwyższej jakości. Prostota mogła czasami „odzyskać” oddane Kościołowi produkty w postaci odpadków, wyrzucanych przez specjalny otwór. Postać dzieweczki, która przychodzi do opactwa, aby w zamian za garść ochłapów oddawać się lubieżnym mnichom, świadczy najwymowniej o sytuacji biedoty.

Dowodem na fakt, iż zakony stanowiły areną życia intelektualnego, była debata między franciszkanami a przedstawicielami papieża z Avinionu na temat ubóstwa. Zjechali na nią znamienici goście z różnych części Europy.

Rytm życia mnicha ukazany w filmie wyznaczał rytuał religijny, ten z kolei zależał od pory dnia. Mnisi spędzali czas na: nabożeństwach, posiłkach, w czasie których czytana była reguła zakonu, pracy (przepisywaniu ksiąg), wspólnych modlitwach, śpiewach, medytacjach.

Święta Inkwizycja, którą reprezentuje w filmie Bernard Gui, to sąd rozstrzygający o tym, czy ktoś dopuścił się odstępstwa od wiary. Przybyły Inkwizytor ma także pomóc w rozwiązaniu zagadki tajemniczych śmierci w klasztorze. Bernard Gui widzi przyczynę zbrodni w szerzącej się w opactwie herezji. Obrzędy Salvatora, usiłującego uwieść dzieweczkę, interpretowane są przez niego jako czary. Dziewczyna i Salvatore, a później Remigiusz skazani zostają na śmierć za herezję. Zanim zapłoną stosy, Bernard Gui zarządzi proces. Oskarżeni będą zmuszani do zeznań za pomocą tortur. Oskarżeni zwykle pod wpływem zadawanych cierpień przyznawali się do wszystkich zarzucanych im czynów.

Teologowie

W filmie zostali ukazani przedstawiciele dwóch zakonów: benedyktynów i franciszkanów. Motto zakonu benedyktyńskiego brzmi: „Ora et labora”, czyli „Módl się i pracuj”. Z filmu wnioskować można, że głównym zajęciem mnichów tej reguły było przepisywanie ksiąg. Nie dziwi zatem fakt, że tajemniczy tom „Poetyki” Arystotelesa znalazł się właśnie w benedyktyńskim opactwie. Reguła zakonu franciszkańskiego znana jest dzięki postaci św. Franciszka – biedaczyny z Asyżu, głoszącego potrzebę ubóstwa, miłosierdzia i miłości do wszelkiego stworzenia. W dziele Annauda franciszkanie pokazani są jako skromni, zarówno w sposobie ubioru jak i podróżowania, bracia, opowiadający się za wyrzeczeniem się dóbr doczesnych.

Reprezentanci zakonu franciszkanów i papiestwa mieli spotkać się na debacie dotyczącej kwestii: „czy Chrystus był, czy nie był właścicielem ubrań, które nosił”. W praktyce znaczyło to opowiedzeniem się za formułą Kościoła gromadzącego dobra doczesne lub pozostającego w ubóstwie.

Herezję można tłumaczyć jako odstępstwo od wiary. W filmie wielu bohaterów w przeszłości posądzanych było o herezję. Hubertino z Casale, Wilhelm z Baskerville. Na oczach widza rozstrzygają się losy Salvatora i Remigiusza z Varagine (należeli do heretyckiej sekty) oraz dzieweczki – oskarżonej o kontakty z diabłem (czary). Bernard jest przekonany, że to ich wspólne rytuały umożliwiły działania szatana i były przyczyną zbrodni na terenie opactwa. Heretycy najczęściej płonęli na stosach. Jedyną nadzieją na uratowanie życia było przyznanie się do winy, wyparcie się złego.

Instytucją rozstrzygającą o tym, czy ktoś dopuścił się herezji była Święta Inkwizycja.

W filmie reprezentuje ją Bernard Gui- nieprzejednany, bezwzględny, okrutny i pamiętliwy.

To on wskazuje rzekomych winnych morderstw w opactwie. Bernard nie uznaje dowodów opartych na faktach i dowiedzionych rozumowo. Narzuca swoją prawdę, która przystaje do wyznawanego przez niego punktu widzenia.

Wilhelm z Baskerville w przeszłości sam był inkwizytorem. Zna metody działania tej instytucji. Kiedy uniewinnił człowieka, który przetłumaczył księgę niezgodną z nauką Kościoła, sam był posądzony o herezję, na mocy zasady, że: „ktokolwiek podważa wyrok inkwizytora, jest winien herezji”.

Kiedy Salvatore, dzieweczka i Remigiusz zostają skazani, Wilhelm, pomimo że ich bronił, nie protestuje, wiedząc, że jakikolwiek sprzeciw wobec wyroków Inkwizycji, nie przyniesie żadnych pozytywnych rezultatów.

Filozofowie

Myśl średniowiecza oparta była na idei teocentryzmu. To Bóg znajdował się w centrum zainteresowania, a filozofia, literatura i nauka podporządkowane były całkowicie religii. Życie doczesne człowieka miało być tylko etapem, drogą do życia wiecznego.

Pieczę nad spuścizną kultury i nauki sprawował Kościół i związane z nim duchowieństwo. Konsekwencją takiego stanu rzeczy było całkowite podporządkowanie nauki, sztuki i filozofii religii chrześcijańskiej. Wszelkie teorie odbiegające od prawd religijnych uznawane były przez Kościół za zakazane. Często ich autorów i wyznawców uznawano za heretyków i skazywano na śmierć.

O podporządkowaniu całej dostępnej wiedzy zamkniętej w księgach jednej grupie, a nawet nielicznym jej przedstawicielom- elicie, świadczyć może fakt, że biblioteka w opactwie benedyktyńskim znajdowała się w niedostępnej wieży. Miała kształt labiryntu. Była budowlą zaopatrzoną w zapadnie, tajemne przejścia, mylące intruzów zwierciadła. Choć Malachiasz i jego pomocnik Berenger opiekują się biblioteką i mają do niej wstęp, to zarządza zasobami ksiąg niewidomy Jorge. Decyzją opata nikt, oprócz uprawnionych, nie ma wstępu do biblioteki.

Dlaczego Jorge mnisi strzegą dostępu do biblioteki?

„Bo [księgi] zawierają często wiedzę odmienną od naszej i pojęcia, które mogłyby nas ośmielić, byśmy zwątpili w nieomylność Boga, a zwątpienie to wróg wiary” – tłumaczy Wilhelm.

Jorge obawia się, aby dzieło Arystotelesa nie zostało poznane przez nikogo, stąd woli uśmiercać sięgających po nie śmiałków niż pozwolić, aby niebezpieczne treści stały się jawne. II część „Poetyki” poświęcona jest bowiem komedii.

Dlaczego jest to księga groźna?

„Śmiech zabija strach, a bez strachu nie ma wiary, bez strachu przed diabłem nie ma potrzeby Boga”- wyznaje Jorge. Starzec obawia się, że za sprawą komedii można wyśmiać wszystko, nawet Boga, a wtedy świat mógłby popaść w chaos. Strach wymusza posłuszeństwo, bez którego Kościołowi trudno byłoby sprawować władzę nad ludem.

Kulturoznawcy

Film w sposób wyraźny nawiązuje do cyklu powieści o Sherlocku Holmesie Artura Conan Doyle’a. Zarówno Wilhelm jak i Adso mają cechy słynnej pary detektywów. W filmie wykorzystane są również cytaty z Apokalipsy św. Jana. Dziwne okoliczności śmierci mnichów układać się mają w „rytm zagłady objawionej przez siedem trąb Apokalipsy”. Sam zaś film, jako gatunek, może być określony mianem gotyckiego horroru/thrillera czy kryminału. Gotyckiego ze względu na elementy grozy rodem z wieków średnich i atmosferę tajemnicy.

Motyw biblioteki – labiryntu można interpretować jako „ogrom ludzkiej wiedzy, pozornie uporządkowanej i pozamykanej w księgach, która jednak powinna być z różnych względów pilnie strzeżona przed niepowołanymi osobami. Pełna jest niespodzianek i nieprzewidywalnych odkryć, zawiera treści, które mogą być uznane za niebezpieczne i wywrotowe. To także metafora ludzkiego rozumu i związanego z nim logicznego porządku myślenia”

Księga jest symbolem zakazanego owocu, który zdolny jest otworzyć ludziom oczy i uruchomić ich świadomość. Dotyczy kategorii śmiechu, a więc pozwala na dystans, ten zaś na zakwestionowanie powagi i nieomylności obowiązujących autorytetów.

Sam Jorge może stanowić metaforę pewnej postawy. To typ konserwatysty, niechętnego wszelkim zmianom, stróż obowiązującego porządku, surowy dla wszelkiej inności i nowości. Jego postawę można nazwać uniwersalną, gdyż w każdych czasach, każdym systemie i porządku znajdujemy jemu podobnych.

Tytuł książki i filmu jest częścią zdania poematu Huberta z Roubaix: „Stat rosa pristina nimine, nomina nuda tenemus” – „ Dawna róża trwa w nazwie, nazwy jedynie mamy”. Widać tu nawiązanie do średniowiecznego motywu „Ubi sunt”. Tytuł daje się tłumaczyć przynajmniej na dwa sposoby. Wilhelm i Adso podczas siedmiodniowego pobytu w opactwie poznali wiele jego tajemnic, po znakach dotarli do rozwiązania zarówno kryminalnej zagadki, jak i filozoficznej prawdy. Klasztor spłonął, biblioteka uległa zagładzie… świat widziany przez bohaterów przeminął, ale zostały wspomnienia, słowa, znaki. Jednym z tych wspomnień jest imię dzieweczki, które stary Adso z miłością i wzruszeniem wypowiada kończąc swoją opowieść. Podobnie – świat średniowiecza nie istnieje, ale dzięki znakom, słowom, relacjom przenoszonym z pokolenia w pokolenie – trwa.

Zarówno książka jak i nakręcony na jej podstawie film święciły triumfy popularności. Być może przyczynił się do tego fakt, że obaj twórcy- i pisarz, i reżyser to znawcy średniowiecza – mediewiści. Oba dzieła dostarczają zarówno rozrywki, jak i refleksji, oba pozwalają się interpretować na wielu poziomach i przez ludzi o różnym stopniu wiedzy, erudycji i kulturowego wyrobienia. Film zrealizowany został z niezwykłą dbałością o szczegół, zagrali w nim nieprzypadkowo wybrani, wybitni aktorzy. Dzieło dostarcza rozmaitych wrażeń, tworzy klimat, buduje napięcie, pozwala poznać obraz odległej epoki… inne.

Filmoznawcy

W filmie wyraźnie dominuje kolorystyka brązu, szarości, czerni. Zdjęcia z ogromnym pietyzmem portretują zarówno wnętrza, zakamarki opactwa jak i jego tajemniczą bryłę spowitą listopadową mgłą. Taka kolorystyka przywołująca skojarzenia z brzydotą, mrokiem, jest właściwa naszym wyobrażeniom o epoce średniowiecza, tworzy również klimat wydarzeń, rozgrywających się w klasztorze.

Już pierwsze sceny filmu – przybycie Wilhelma i Adsa do opactwa, przykuwają uwagę widza „urodą” jego mieszkańców. Postacie drugiego planu w sposób znaczący różnią się od amantów filmowych: szpetni, chudzi lub otyli, bezzębni i łysi, o zniekształconych twarzach z wygolonymi tonsurami budują wrażenie autentyczności. Charakter przedstawionych na wstępie postaci i otaczającej je scenerii buduje nastrój grozy.

Powierzenie roli upośledzonego Salvatora Ronowi Perlmanowi o charakterystycznym wyglądzie, a znanemu wcześniej z „Walki o ogień”; F Murrayowi Abrahamowi (Bernard Gui) uhonorowanemu Oscarem za kreację Salieriego w „Amadeuszu” (narzędzie szatana, które unicestwiło geniusza) – czy wreszcie Seanowi Connery’emu,(agentowi Jamesowi Bondowi), roli Wilhelma, nie jest dziełem przypadku, ale bardzo przemyślanym zabiegiem. Wszyscy aktorzy wypadają w swoich rolach niezwykle przekonująco.

Autentyzm miejsc i postaci musieli tworzyć specjaliści: scenografowie – wybrali miejsca, które wydały się najbardziej wiarygodne, zbudowali dekorację i zadbali o szczegóły wnętrz; charakteryzatorzy – „poprawili” urodę aktorów, kostiumolodzy zaprojektowali i uszyli stroje; scenarzyści (było ich aż 4!) przełożyło tekst powieści U. Eco na scenariusz filmowy, tak, aby nie uronić klimatu i idei z pierwowzoru, który w założeniu pisarza miał z dbałością o każdy detal oddawać warunki życia w średniowieczu.

Opactwo przedstawione jest z punku widzenia narratora, a jest nim w filmie Adso. Klasztor usytuowany jest w górskim pejzażu na rozległym płaskowyżu. Wielkość i niedostępność obiektu podkreślona jest fotografowaniem go z żabiej perspektywy, skontrastowanej ujęciami na przybywającą parę franciszkanów z góry. Opactwo ukazane jest z niezwykłą dbałością o szczegół – widzimy zarówno bramę klasztorną jak i zamykające się za przybyszami wrota, dziedziniec, a wraz z rozwojem zdarzeń: skryptorium, refektarz, cele zakonników, bibliotekę, kościół, kaplicę, cmentarz. Wystrój klasztornych wnętrz, sprzęty, księgi z benedyktyńską cierpliwością przepisywane w skryptoriach…

Thriller to film wywołujący dreszcz, budzący grozę. Gotyckość odnosi się do scenerii (zamczyska, klasztory).Uznanie dzieła za film sensacyjny jest uproszczeniem, zawiera on elementy gatunku historyczno – przygodowego, jest filmowym traktatem filozoficznym

*Narratorem w filmie jest Adso. Rozpoczyna on i kończy swoją opowieść jako stary już człowiek (głos z offu). Ale to z perspektywy młodzieńczej pamięci 18-letniego nowicjusza śledzimy rozgrywające się wydarzenia, obserwujemy Mistrza, Wilhelma z Baskerville. Annaud znacznie uprościł schemat narracyjny i kompozycyjny powieści.

Załączniki

Załączniki

„Imię róży” jest częścią zdania kończącego powieść, zaczerpniętego z poematu średniowiecznego mistyka Huberta z Roubaix: „Stat rosa pristina nomie, nomina nuda tenemus” – Dawna róża trwa w nazwie, nazwy jedynie mamy”. Można to odnieść zarówno do sytuacji, którą kończy się film, jak i do ogólniejszych refleksji, przez książkę nasuwanych.

O tragicznych wydarzeniach w klasztorze benedyktynów, usytuowanym gdzieś w Alpach północnowłoskich około połowy XIV wieku, opowiada po wielu latach ich świadek, wówczas 16- letni nowicjusz zakonny, Adso z Melku. W ciągu siedmiu dni towarzyszył swemu mistrzowi, franciszkaninowi Wilhelmowi z Baskerville, w próbach rozszyfrowania zagadki serii zabójstw, których ofiarą padali zakonnicy- benedyktyni, pracujący w klasztornym skryptorium przy przepisywaniu starych ksiąg. W końcu biblioteka klasztorna ulega zagładzie, ginie większość mnichów, płoną na stosie ofiary Inkwizycji; klasztor wali się w gruzy. Przemija, ale zostają wspomnienia, słowa, znaki…, imię róży. Jednym z nich jest wspomnienie dzieweczki, którą Adso poznał w burzliwych dniach i w której ramionach poznał miłość. Tak samo dla współczesnych ludzi XX wieku świat sprzed 600 lat już nie istnieje materialnie, lecz trwa w niezniszczalnych znakach, jakie odcisnął na kolejnych pokoleniach ludzkości aż po dzień dzisiejszy.”

Sobański Oskar, „Imię róży”, Filmowy Przegląd Prasowy, 1988 nr 3

„Postać, którą Connery wykreował w filmie, ma kilka źródeł inspiracji. Z pewnością nawiązuje do żyjącego w czasach, kiedy toczy się akcja „Imienia róży” uczonego teologa i filozofa franciszkańskiego – Wilhelma Ockhama (jego postać zostaje zresztą przywołana na kartach powieści), Wilhelm z Baskerville ma za sobą przeszłość podobną do jego historii, Ockham bowiem także był oskarżony o herezję […] Innym pierwowzorem Wilhelma z Baskerville jest postać z XX-wiecznej literatury kryminalnej- detektyw Sherlock Holmes (to właśnie z powieści „Pies Baskerville’ów” autorstwa brytyjskiego pisarza Conan Doyle’a, który wymyślił Holmesa, wziął się przydomek średniowiecznego zakonnika). Tym samym Adso z Melku, grany przez młodziutkiego Christiana Slatera, spełnia w filmie funkcję doktora Watsona- towarzysza i pomocnika słynnego detektywa.”

Taszycka Anna, „Gotycki thriller, czyli „Imię róży” w reżyserii Jean-Jacques’a Annauda”, Seria przewodników dla licealistów „Most”, wyd. Stentor, Warszawa 2007

Bibliografia

1. Gwóźdź Andrzej, „Zatruta księga”, Kino 1987 nr 06, s. 46-47
2. Kolasińska Iwona „Imię róży” – analiza filmowej „czynności tekstotwórczej”, Studia Filmoznawcze, nr 19, Wrocław 1998
3. Sobański Oskar, „Imię róży” w: Filmowy Serwis Prasowy 1988 nr 3 s. 4-8
4. Taszycka Anna, „Gotycki thriller, czyli „Imię róży” w reżyserii Jeana Jacques’a Annauda”, Seria przewodników dla licealistów „Most”, wyd. Stentor, Warszawa 2007