Warto, by wszyscy wiedzieli, że w Radomiu od 1900 roku, kiedy pierwszy raz pojawił się tu kinematograf, istniało 28 kin. Niektóre funkcjonowały przez lata, inne zaledwie kilka miesięcy.

Pierwsze, od 1905 roku, nazywało się Teatr Iluzji Czary. Między seansami można było tam posłuchać występów muzycznych. Kilkadziesiąt lat po jego założeniu zmieniło nazwę na Nowe Czary, po wojnie zostało przemianowane na Hel, w 1991 sprywatyzowano je, a 16 lat później zamknięto. Dziś w tym miejscu jest apteka.

Po odzyskaniu niepodległości zaczęło działać kino Corso. Grano w nim również opery, operetki i sztuki teatralne, a właściciel próbował realizować własne produkcje filmowe. Po szesnastu latach obiekt zmienił nazwę na Adria, a mieścił się przy dzisiejszej ul. Moniuszki, gdzie później pojawił się Bałtyk, potem Atlantic, które zamknięto w 2006 roku, kiedy powstało kino Helios.

Radomianie na przestrzeni lat mogli odwiedzać także kina: Raj, Świt, Odeon (pod tą nazwą w różnych latach funkcjonowały dwa różne kina). Pod koniec lat 20. zawitał na radomskie projekcje dźwięk, wpłynęło to na poważne zmiany na tym rynku w mieście. Ciekawostką jest, że w roku 1930 dyrektor jednego z iluzjonów ogłosił pokaz „pierwszego polskiego filmu dźwiękowego”. Okazało się, że reklamowane przez niego odgłosy wydawane są przez stojącą za ekranem obsługę kina. Odkrycie to wywołało skandal, kiniarz musiał zwrócić pieniądze za bilety i przeprosić publiczność, która bardzo licznie przybyła na projekcję filmu pt. „Dzikuska”. W kinie tym, które w międzyczasie przemianowało się z Odeonu na Miraż, pierwszy film dźwiękowy zaprezentowano dopiero trzy lata później. Chociaż rzeczywiście w naszym mieście kino dźwiękowe zaczęło funkcjonować od roku 1930 – było to kino Świt, mieszczące się w miejscu dzisiejszego Teatru Powszechnego, a pierwszy film był „Śpiewający błazen”. Kilka lat później obiekt przebudowano i nazwano Apollo (w czasie wojny był tam szpital polowy, a w 1942 roku w jego pobliżu przeprowadzono zamach na okupantów), potem Ojczyzna, następnie Wisła, by wreszcie przenieść je do Resursy Obywatelskiej. W latach 50. Jego miejsce zajęły Przyjaźń i Pokolenie – dwie salki obok siebie funkcjonujące do 1990 roku.

Popularnością cieszył się również Znicz, w którym wyświetlano tylko polskie nieme filmy dokumentalne. Był to ewenement w skali całego kraju. Działalność tego obiektu przerwał najpierw pożar w 1933 roku, a następnie wybuch II wojny światowej. Dopiero w 1957 roku w jego miejscu pojawiło się kino Walter – wyświetlające światowe i polskie hity aż do 1990 roku.

Był także kina Baj, Moderne, Oświata czy Polonia.

W latach 90. funkcjonowało kino Resursa, znane z prezentowania nowości wytwórni Columbia. Dziś te tradycje kontynuuje Resursa Obywatelska, prowadząc Klub Dobrego Filmu.

Obecnie w Radomiu funkcjonują dwa kina – Helios, z pięcioma salami projekcyjnymi, oraz Multikino, w którym jest sześć sal. Jesienią ma zostać otwarta kolejna sala kinowa w Mazowieckim Centrum Sztuki Nowoczesnej „Elektrownia”. Będzie bardzo nowoczesna i pomieści 120 osób.

Opracowane na podstawie artykułów Roksany Kowalewskiej (www.cozadzien.pl)