Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna im. Leona Schillera (PWSFTviT)

Historia powstania popularnej Filmówki związana jest z sytuacją powojenną naszego kraju. Łódź, jako jedno z niewielu dużych miast w Polsce, nie została praktycznie zniszczona w czasie wojny. Dlatego też wielu przedwojennych artystów zatrzymało się tutaj w oczekiwaniu na odbudowę Warszawy. Ponieważ naród spragniony był polskiej kultury, a zwłaszcza nowych filmów, powstała tu zarówno szkoła filmowa jak Wytwórnia Filmów Fabularnych. Ówczesnym władzom także zależało na odbudowie kina, bowiem medium to świetnie nadawało się do celów propagandowych. Początkowo istniały dwie różne szkoły: Państwowej Wyższa Szkoła Filmowa (1948) oraz Państwowa Wyższa Szkoła Aktorska (1949), które połączyły się w roku 1958, tworząc dzisiejszą PWSFTviT.

Najważniejszą zaletę Filmówki stanowiła jej innowacyjność — była to bowiem pierwsza tego typu szkoła w Polsce i bazowała całkowicie na programach autorskich takich mistrzów, jak jej pierwszy rektor — Leon Schiller. Szkoła dawała studentom wiele swobody, stawiając bardziej na praktykę niż na teorię. Powstawało tu więc wiele etiud filmowych, w których z uwagi na oszczędności grali nie tylko profesjonalni aktorzy, ale również studenci. W połowie lat pięćdziesiątych pojawiło się nowe zjawisko w kinie i znany na świecie termin polska szkoła filmowa, określający nową jakość polskich filmów. Absolwenci łódzkiej Filmówki zaczynają tworzyć całkiem nowe kino, zarówno od strony formalnej, jak i scenariuszowej, co w dużej mierze związane było z ich przeżyciami wojennymi. Do tego nurtu możemy zaliczyć m.in. takich reżyserów jak: Andrzej Munk, Tadeusz Konwicki, Jerzy Kawalerowicz, Andrzej Wajda czy Wojciech Jerzy Has.

Obecnie uczelnia kształci studentów na czterech wydziałach, a rektorat mieści się w dawnym pałacu Oskara Kona, jednego z najbogatszych łódzkich fabrykantów.